Olsztyn24

Jest młoda, śliczna i delikatna. Mówi z trudnością. Nie może zjeść zupy, pisać na klawiaturze komputera, bo drżąca ręka nie pozwala, a nawet kiedy jest spokojniejsza, to piękne, jasnozielone oczy odmawiają posłuszeństwa. Był też ktoś najważniejszy. Kiedy się rozstali, pomyślała: „Widać nie był dla mnie”. I stara się pozbierać roztrzaskane o rzeczywistość serce.

Pewnie, że wpada w depresję, dzwoni zapłakana, że nie ma po co żyć. Roztrząsamy problem i już potem sama daje radę zaakceptować niesprawne ciało, zrozumieć tych, którzy nie doświadczają złośliwości telefonu, który upadł i leży niewzruszenie i niedostępnie; pogodzić się z tym, że jej rodzina żyje też swoimi troskami, że niemłoda mama nie zniesie jej z trzeciego piętra...

Bardzo żałuje, że stała się tak niesamodzielna, ale z radością, w tych złych momentach, wspomina spotkania w Olsztynie z innymi chorymi należącymi do Polskiego Towarzystwa Stwardnienia Rozsianego, majówki u Pani Eli - psychologa organizacji, wyjazdy na turnusy do Ustki. Była też w Rumunii na spotkaniu z SM-owcami z innych europejskich krajów. Bo Karolina jest chora na SM. (SM - sclerosis multiplex - stwardnienie rozsiane) Od siedmiu lat.

Zadzwoniłam do jej domu: - „Jest w szpitalu” - mówi mama. Dzwonię na komórkę, ale właśnie je obiad. Zadzwonię za chwilę. Za oknem wilgotna szarość zmierzchającego za szybko dnia i normalne życie. Złociste liście przykryły listopadową zieloność trawnika. Nie pora na spacer, ale w sierpniu byliśmy u niej. Mój mąż zniósł ją z trzeciego piętra i spacerowaliśmy z jej mamą, siostrą i córeczką siostry po ich małym miasteczku. To też fajne wspomnienie.

Karolinka pamięta i zawsze prosi o przekazanie pozdrowień koleżankom i kolegom, a i oni zawsze ją wspominają. Kiedy jest źle ogląda nasze wspólne zdjęcia, by stamtąd czerpać nową energię. - „One bardzo pomagają” - cieszy się. Warto było przyjeżdżać na comiesięczne spotkania...

Polskie Towarzystwo Stwardnienia Rozsianego w Olsztynie może i Tobie dać serdeczność i zrozumienie. Wsiądź do naszego pociągu życia. Nie zamykaj się w swoim przedziale żalu i buntu. Nie jesteś sama, ani sam. Spotykamy się w drugą sobotę każdego miesiąca o godzinie 11.00 w Dziennym Domu Pomocy Społecznej przy ul. Orłowicza 27.
Latarnie już otworzyły swoje złote oczy.

Karolinka dzisiaj jest szczęśliwa, dostała kroplówkę, drżenie się trochę uspokoiło i łatwiej jej mówić. Cieszymy się obie.

Urszula Dudko
przewodnicząca PTSR w Olsztynie