Olsztyn24

Jako jeden z pierwszych szczęśliwych posiadaczy fiata 126p, w latach 70. i 80. ubiegłego stulecia robiłem rodzinne wycieczki poza Olsztyn. Do modnych w tym czasie niedzielnych zająć należały wyjazdy na lody do Barczewa, degustację lina w śmietanie w Pasymiu czy golonki w Stawigudzie. Wracając z grzybobrania w Waszecie, wypadało zjeść rybkę w Olsztynku. Miejscowa restauracja słynęła z dań rybnych pod każdą postacią. Karp po żydowsku - pychota!

Ostatnio z racji 650-lecia miasta gościłem w Olsztynku. Niestety, rybka już nie taka jak dawniej. Objadałem się za to słynnymi Jagodziankami, wyrobem miejscowego cukiernika. Palce lizać.

Z przykrością muszę przyznać, ze podczas wielu pobytów w Olsztynku nie interesowałem się jego historią. Na usprawiedliwienie mogę powiedzieć, iż podczas przejazdu przez to miasteczko postrzegałem go oczami kierowcy. Piesza wędrówka sprawiła, że zobaczyłem dwa kamienne obeliski u podnóża miejscowego zamku, obecnie siedziby gimnazjum. Pierwszy z datą 1410 - sławiący naszą wiktorię pod Grunwaldem i opanowanie zamku przez mieszczan Olsztynka, którzy uznali władzę króla polskiego. Drugi z napisem „Emil von Behring (1854-1917); Pierwszy noblista w dziedzinie medycyny (1901); ABSOLWENT GIMNAZJUM w OLSZTYNKU”

Władze Olsztynka upamiętniły powyższe wydarzenie Uchwałą rajców z 2001 r. Nowo wybudowanej ulicy nadały imię Emila Behringa.

Tak więc z okazji pobytu na uroczystościach 650-lecia Olsztynka zgłębiłem jego historię. Olsztyneckie gimnazjum ma swego wychowanka - noblistę. Olsztyneckim gimnazjalistom wypada życzyć, by poszli w ślady słynnego kolegi.

Spacerowicz td

******

PS Za wikipedią: Emil Adolf von Behring (ur. 15 marca 1854 w Hansdorf (pl. Ławice) w Prusach Wschodnich, zm. 31 marca 1917 w Marburgu - bakteriolog niemiecki, uważany za twórcę immunologii laureat pierwszej Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny w 1901 roku.

Urodził się we wsi Hansdorf (obecnie Ławice w gminie Iława) w wielodzietnej rodzinie nauczyciela (był piątym z trzynaściorga dzieci). Ukończył gimnazjum w Olsztynku, studia medyczne w Berlinie. Był m.in. asystentem Roberta Kocha. Od 1895 był profesorem uniwersytetu w Halle oraz Instytutu Terapii Doświadczalnej w Marburgu. Razem z Japończykiem Shibasaburo Kitasato opracował surowice antytoksyczne przeciwbłonicze i przeciwtężcowe (1890), rozpowszechnił swoje prace organizując jedną z największych w Europie wytwórni surowic i szczepionek Behring-Werke w Marburgu.

Za prace nad seroterapią, przede wszystkim zaś za zastosowanie seroterapii w walce z błonicą (dyfterytem, został laureatem pierwszej Nagrody Nobla z medycyny w 1901. Komitet Noblowski w uzasadnieniu podjął próbę oceny znaczenia pracy von Behringa, dodając do uzasadnienia słowa: dzięki (pracom von Behringa) otwarta została nowa droga dla medycyny, a lekarze otrzymali ważną broń w walce przeciw chorobie i śmierci.