Olsztyn24

Filharmonia Warmińsko-Mazurska w Olsztynie zaprasza w piątek (26.01), o godzinie 19.00, na Koncert symfoniczny.

Wystąpią:
» Anna Sułkowska-Migoń - dyrygentka
» Roksana Kwaśnikowska - skrzypce
» Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej
» Witold Paprocki - prowadzenie koncertu

Wprowadzenie do koncertu godz. 18.00, sala kameralna Filharmonii - Witold Paprocki

Program:
» Felix Mendelssohn-Bartholdy - Uwertura koncertowa h-moll op. 26 Hebrydy
» Karol Szymanowski - II Koncert Skrzypcowy op. 61
» Antonin Dvořák - VIII Symfonia G-dur op. 88.

Gdyby Felix Mendelssohn znał termin „poemat symfoniczny”, zapewne określiłby nim swoją uwerturę koncertową op. 26 Hebrydy. Choć utwór nie ma programu literackiego, to jest przecież muzyką czysto narracyjną i ilustracyjną, opowiadającą historię podróży do wyspy Staffa ze słynną Grotą Fingala. Oto na spokojnym początkowo morzu zaczynają narastać fale, zrywa się nocny sztorm, ale prawdziwą kulminacją okazuje się oszałamiający widok niezwykłej pieczary. Uwertura naszkicowana została w sierpniu 1829 roku, a pod koniec następnego roku. Mendelssohn przerabiał ją jeszcze dwukrotnie. Prawykonanie wersji ostatecznej odbyło się w 1833 roku w Berlinie.

Dokładnie sto lat później po raz pierwszy publicznie wykonany został II Koncert skrzypcowy op. 61 Karola Szymanowskiego, zaliczany do trzeciego okresu twórczości polskiego kompozytora, w którym stworzył on styl oparty na polskim folklorze, głównie podhalańskim i kurpiowskim. Utwór „wydusił” z Szymanowskiego, jak ujął to on sam, Paweł Kochański - przyjaciel, współpracownik, jeden z najwybitniejszych skrzypków pierwszej połowy XX wieku. To on konsultował partię solową II Koncertu i napisał do niego kadencje. W porównaniu z I Koncertem skrzypcowym utwór jest bardziej stonowany, „obiektywny” i „rzeczowy”, jasny i klarowny w brzmieniu, niemal tonalny. Pełen jest inspiracji folklorem podhalańskim (choć bez cytatów), stanowi prawdziwą kopalnię tematów i motywów. Są one proste i lapidarne, często się zmieniają, dlatego narracja toczy się wartko. Na tle muzyki europejskiej tamtych czasów II Koncert nie ma swoich odpowiedników. Jest dziełem osobnym i unikatowym, również pod względem formy: w zasadzie jednoczęściowy, choć duża kadencja solisty dzieli całość na dwie wyraźnie odmienne sekcje. Pierwsza nieco zbliża się do klasycznego cyklu wariacyjnego, druga - do ronda o charakterze tanecznym. Dodatkowo w każdej części pojawia się wydzielona część liryczna, która na chwilę zawiesza opowieść. Wyjątkowość utworu dostrzegali już współcześni krytycy. Wybitny niemiecki muzykolog i publicysta muzyczny Hans Heinz Stuckenschmidt napisał: „To, że Szymanowski potrafił pogodzić przerafinowany, nadmiernie chromatyczny i nacechowany nieomal chorobliwą wrażliwością i nerwowością styl z czystymi i jasnymi barwami polskiej muzyki ludowej, dało rezultaty zdumiewająco doskonałe”.

Biograf Antonína Dvořáka, Hans-Hubert Schönzeler, nazywa VIII Symfonię G-dur op. 88 „najbardziej intymną i oryginalną spośród wszystkich dziewięciu”. Niestety, zarówno ósmą, jak i wszystkie pozostałe dokonania symfoniczne czeskiego twórcy, przyćmiła IX Symfonia e-moll op. 95 „Z Nowego Świata”. Jest to niewątpliwie bardzo krzywdzące - VIII Symfonia w niczym nie ustępuje bowiem Dziewiątej, a nawet pod wieloma względami ja przewyższa. Dvořák snuje tu opowieść w sposób niezwykle barwny i bogato inkrustuje ją coraz to nowymi pomysłami - tematów w każdej z czterech części znajdziemy więcej, niż wynikałoby to z uświęconych tradycją reguł. Każda z nich zapada głęboko w pamięć: elegijne Allegro con brio, pastelowe Adagio, przypominające swój odpowiednik z Dziewiątej, melancholijne Allegretto grazioso w rytmie pięknego walca i szalenie efektowne finałowe Allegro ma non troppo w formie wariacji. Słychać, jak bardzo czeski kompozytor jest duchowym „potomkiem” Franza Schuberta, kompozytora, który był dla Dvořáka najważniejszy i któremu poświęcił on esej w prasie w setną rocznicę urodzin. Ósma to nieskończona inwencja melodyczna, dziecięca, ujmująca radość i prostota, prócz tego melancholia, a wszystko to ujęte w precyzyjną formę.

Anna Sułkowska-Migoń - dyrygentka

Jak zauważa „Le Devoir”, Anna Sułkowska-Migoń jest dyrygentką, której nazwisko koniecznie trzeba zapamiętać. Wyróżnia się wrażliwością, szczerością oraz błyskotliwym talentem. Dodatkowo charakteryzuje się energicznym urokiem porównywanym do światowej klasy dyrygentki Mirgi Gražinyte-Tyla („Le Monde”). Jest zwyciężczynią prestiżowego konkursu La Maestra w Paryżu (2022), laureatką Taki Alsop Fellowship Award Recipient 2022-2024, Paszportu „Polityki” (2022) w kategorii Muzyka Poważna, Koryfeusza Muzyki Polskiej (2022) w kategorii Odkrycie Roku i nagrody Młody Promotor Polski w kategorii kultura (2022). Współpracuje z orkiestrami w Polsce i zagranicą.

W aktualnym sezonie artystycznym młoda artystka dyryguje wieloma zespołami prowadząc m.in. trasę koncertową Orchestre National de Lille oraz Orquesta de la Comunitat Valenciana. Koncertuje z Philadelphia Orchestra, Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach, Deutsches Symphonie-Orchester w Berlinie, Dresdner Philharmonie, Orchestre de Chambre de Paris czy Orquestra Simfonica del Valles w Barcelonie. Wcześniej współpracowała z orkiestrami w Europie, Ameryce Północnej oraz Afryce. Była stypendystką licznych kursów mistrzowskich m.in. Gstaad Conducting Academy w Szwajcarii, a także uczestniczką programu Dyrygent-Rezydent, który realizowała w Polskiej Orkiestrze Sinfonia Iuventus im. J. Semkowa (2021/2022) oraz w Filharmonii Dolnośląskiej (2020/2021). Uczestniczy w mistrzowskich kursach dyrygenckich z Marin Alsop i Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia.

Naukę dyrygentury rozpoczęła pod okiem swojego ojca Piotra Sułkowskiego, szlifowała ją także podczas projektów asystenckich u Klausa Mäkelä, Jerzego Maksymiuka, Marka Pijarowskiego, Pawła Przytockiego i Antoniego Wita. Artystka jest absolwentką Akademii Muzycznej im. K. Pendereckiego w Krakowie na dwóch kierunkach: dyrygentura symfoniczna w klasie Łukasza Borowicza oraz dyrygentura chóralna w klasie Lidii Matynian i Adama Korzeniowskiego.

Roksana Kwaśnikowska - skrzypce

Solistka, kameralistka, pedagog. W 2018 roku skończyła z wyróżnieniem studia na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie swojego mistrza, legendarnego skrzypka prof. Jana Staniendy, otrzymując medal Magna Cum Laude. W 2023 roku otrzymała tytuł doktora sztuki, a także zdobyła nagrodę Fryderyk w kategorii album solowy za płytę Rode: 24 Caprices for Solo Violin.

Wielokrotnie nagradzana w prestiżowych konkursach o zasięgu ogólnopolskim i międzynarodowym, m.in. w Międzynarodowym Konkursie Skrzypcowym Tibora Vargi (Sion), I Międzynarodowym Konkursie Muzycznym im. Karola Szymanowskiego (Katowice), Międzynarodowym Konkursie im. Ludwiga van Beethovena (Hradec), Międzynarodowym Konkursie Muzycznym im. Michała Spisaka (Dąbrowa Górnicza), Międzynarodowym Konkursie na Skrzypce Solo im. Tadeusza Wrońskiego (Warszawa).

Doceniana jako solistka podczas wielu koncertów w Europie (Francja, Estonia, Włochy, Czechy, Niemcy, Szwajcaria, Austria), Azji (Chiny, Korea Południowa, Japonia) i Ameryce Północnej. Dwukrotnie występowała w jednej z najsłynniejszych sal koncertowych świata - nowojorskiej Carnegie Hall. W roli solistki występowała m.in. z Orkiestrą Filharmonii Narodowej, Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach, Orkiestrą Filharmonii Lwowskiej, Orkiestrą Symfoniczną im. Janačka w Ostrawie, Orkiestrą NFM Filharmonii Wrocławskiej oraz z wieloma innymi.

Oprócz kariery solowej jest bardzo oddana kameralistyce. Współpracuje ze znakomitymi muzykami w kilku zespołach kameralnych. Od 2019 roku jest prymariuszką Lutosławski Quartet. Gra także w Chopin Piano Quintet, Chromatophonic Trio oraz Tansman Trio. Jest asystentką w klasie skrzypiec na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie.

Roksana gra na skrzypcach Johanna Augustina Wagnera z 2009 roku.

Zapraszamy!