Olsztyn24

W siedzibie Delegatury Najwyższej Izby Kontroli w Olsztynie odbył się dzisiaj (21.10) briefing prasowy, na którym przedstawiono wyniki kontroli „Usuwanie wyrobów zawierających azbest”, koordynowanej przez Delegaturę NIK w Olsztynie. W briefingu udział wzięli: Piotr Górny - dyrektor Delegatury NIK w Olsztynie, Bartosz Kościukiewicz - koordynator kontroli, główny specjalista kontroli państwowej oraz Łukasz Pawelski – rzecznik prasowy NIK.

Jak wynika z ustaleń kontrolerów NIK, przy obecnym tempie realizacji zadań Polska nie ma możliwości dotrzymania terminu oczyszczenia kraju z azbestu ustalonego przez rząd na koniec 2032 roku. Przez 12 lat od uchwalenia programu dotyczącego wycofywania azbestu usunięto niecałe 17% z ok. 8,5 miliona ton zinwentaryzowanych wyrobów azbestowych. Zakładając, że tempo usuwania azbestu pozostanie niezmienne, potrzebujemy jeszcze około 58 lat na poradzenie sobie z tym szkodliwym materiałem.

Głównymi przyczynami problemów w realizacji programu jest brak środków finansowych oraz mało skuteczne prawo. Zgodnie z obowiązującymi przepisami, dofinansowanie z budżetu państwa obejmuje tylko demontaż i unieszkodliwienie wyrobów azbestowych. Wykonanie nowego dachu pozostaje w gestii właścicieli budynków. Monitorowanie postępów usuwania azbestu utrudniały nierzetelne dane w Bazie Azbestowej, brak kontroli stanu wyrobów azbestowych w niektórych gminach, a także kulejąca inwentaryzacja wyrobów zawierających azbest.

Azbest jest substancją o udowodnionym działaniu rakotwórczym, powoduje też pylicę azbestową, czy choroby opłucnej. Azbest występujący w powietrzu w niebezpiecznej formie mikroskopijnych włókien, przyczynia się do długotrwałego i utajonego rozwoju chorób, a jego szkodliwość jest często bagatelizowana. Był używany w budownictwie przede wszystkim do produkcji dachów (w latach 70. trwał tzw. boom na dachy z eternitu, które zawierały azbest), a także rur, elementów elewacji i innych wyrobów.

Produkcja wyrobów azbestowych została zakazana w Polsce ustawą o zakazie stosowania wyrobów zawierających azbest. Zgodnie z zapisami ustawy do 28 września 1998 r. zakończono m.in. produkcję płyt azbestowo-cementowych, a od 28 marca 1999 r. w naszym kraju obowiązuje zakaz obrotu azbestem i wyrobami zawierającymi azbest. W krajach Unii Europejskiej całkowity zakaz stosowania azbestu został wprowadzony 1 stycznia 2005 r.

W 2002 r. Rada Ministrów przyjęła krajowy „Program usuwania azbestu i wyrobów zawierających azbest stosowanych na terytorium Polski”. Jego realizacja zaplanowana została na lata 2003-2032. W 2008 r. Rada Ministrów przyjęła „Raport z realizacji w latach 2003-2007 Programu z 2002 roku”, a wnioski zawarte w tym dokumencie stanowiły wytyczne do opracowania „Programu Oczyszczania Kraju z Azbestu na lata 2009-2032”, który jest kontynuacją i aktualizacją Programu z 2002 roku.

Program zakłada usunięcie i unieszkodliwienie wyrobów zawierających azbest do końca 2032 r. Jednocześnie program ma na celu minimalizowanie negatywnych skutków zdrowotnych, powodowanych kontaktem z włóknami azbestowymi oraz zlikwidowanie szkodliwego oddziaływania na środowisko wyrobów zawierających azbest.

Usuwanie wyrobów zawierających azbest w ramach programu krajowego, finansowane było głównie ze środków pochodzących z NFOŚiGW, WFOŚiGW, ze środków UE i środków własnych jednostek samorządu terytorialnego. W latach 2016-2021 w pięciu skontrolowanych województwach na realizację zadań związanych z usuwaniem azbestu wydatkowano łącznie 6,1 mln zł, z czego 3,2 mln zł stanowiło dofinansowanie (2,5 mln zł pochodziło ze środków NFOŚiGW i WFOŚiGW, 0,51 mln zł ze środków UE, 0,47 mln zł ze Szwajcarsko-Polskiego Programu Współpracy oraz 28,2 tys. zł z budżetu państwa), a 2,9 mln zł środki własne jednostek samorządu terytorialnego. Pula środków przeznaczanych na ten cel ze środków własnych oraz źródeł zewnętrznych była za mała w stosunku do potrzeb.

Dzisiejszy briefing w Olsztynie jest pierwszym z serii briefingów lokalnych jakie będą organizowane przez Najwyższą Izbę Kontroli w najbliższym czasie, i które będą prezentowały wyniki kontroli szczególnie ważnych dla lokalnych społeczności.