Olsztyn24

Filharmonia Warmińsko-Mazurska w Olsztynie zaprasza w piątek (4.02) o godzinie 19.00 na koncert z cyklu „Mistrzowskie recitale fortepianowe” – W romantycznym nastroju.

Wystąpią:

» Ignacy Lisiecki - fortepian
» Jagienka Perlikiewicz-Kass - prowadzenie recitalu

Program:

» Fryderyk Chopin
- Ballada As- dur op. 47
- Etiuda c-moll op. 10 nr 12 „Rewolucyjna”
- Preludium Des- dur op. 28 nr 15 „Deszczowe”
- Ballada g-moll op. 23

» Piotr Czajkowski
- Walc sentymentalny op. 51 nr 6
- Temat i wariacje op. 19 nr 6

» Marcel Chyrzyński (1971) - Reflection No. 8 (polskie prawykonanie)

» Sergiusz Prokofiew - 3 fragmenty z Baletu „Romeo i Julia” op. 75
- Taniec dziewczyn z liliami
- Mercutio
- Romeo i Julia przed rozstaniem

» Sergiusz Prokofiew - II Sonata fortepianowa op. 14
- Allegro, ma non troppo - Piu mosso - Tempo primo
- Scherzo. Allegro marcato
- Andante
- Vivace-Moderato-Vivace.

Fortepian odgrywał w historii muzyki rozmaite role: bywał sprowadzany do roli instrumentu perkusyjnego, był patroszony, przekształcany, robił karierę w muzyce popularnej i w podejrzanych lokalach. Nie można jednak zapominać, że w XIX wieku pełnił rolę wehikułu magicznego, najważniejszego „mebla” w salonie, dzięki któremu zgromadzeni w mieszczańskim czy arystokratycznym domu goście mogli odbywać podróże: słuchali najnowszych przebojów z oper czy wodewili, fortepianowych wyciągów z symfonii, a czasem, jeśli mieli szczęście, przysłuchiwali się grze geniusza kreującego pod palcami własne światy, jak Franz Schubert czy Fryderyk Chopin. Program recitalu fortepianowego W romantycznym nastroju będzie prawdziwą przejażdżką przez epoki i style - a wszystko dzięki niepozornym 88 klawiszom.

Chopinowskie ballady nie mają sobie równych w literaturze fortepianowej: każda z nich jest osobną opowieścią, zarazem wpisującą się w ramy muzyki romantycznej, jak i ramy te przekraczającą. Ballada As-dur, jak chcieli badacze doszukujący się w muzyce sensów i obrazów pozamuzycznych, nawiązywać miała bądź to do Mickiewiczowskiej Świtezianki, bądź to do spisanej m.in. przez Heinricha Heinego legendy o uwodzicielskiej rusałce Lorelei. Postać tej czy innej wodnej uwodzicielki może do nas nadpłynąć, gdy będziemy słuchać Ballady, jednak warto pamiętać o tym, że Chopin nic pewnego na ten temat nie powiedział oraz o tym, że napisał ten utwór „pod gościnnym dachem George Sand”. „Dostałem od Chopina Balladę. Wydaje mi się być najbliższym jego geniuszu (choć nie: najgenialniejszym) jego dziełem. Powiedziałem mu że ze wszystkiego, co dotychczas stworzył, najbardziej przypadła mi do serca” - tak z kolei pisał Robert Schumann o Balladzie g-moll, której również próbowano przyporządkować poetyckie konotacje, jednak na szczęście bezskutecznie. Chopin odżegnywał się również początkowo od nazywania Preludium Des-dur „Deszczowym”, jednak w końcu skapitulował i przystał na to miano. George Sand słyszała w nim natomiast „cienie zmarłych mnichów sunące w żałobnym korowodzie”. W Etiudzie „Rewolucyjnej” rozbrzmiewa, jak pisał Mieczysław Tomaszewski, „masa brzmień wzburzonych i gniewnych, ponad którymi energico i appasionato, z najwyższą pasją i coraz to natarczywiej, strzelają w nieczułe niebo o kształcie okrzyków i wołań”.

Zupełnie inne światy przywołają utwory dwóch kompozytorów rosyjskich z zupełnie różnych epok - kipiące liryzmem melodie Piotra Czajkowskiego z Walców sentymentalnych czy z Sześciu utworów op. 19 kontrastują z niemal kubistycznym brzmieniem II Sonaty fortepianowej op. 14 Sergiusza Prokofiewa. Druga z ośmiu sonat fortepianowych Prokofiewa (to więcej sonat niż stworzyli Chopin czy Brahms) wyróżnia się różnorodnością stylistyczną: badacze nazywają ją wręcz karnawałową, gdyż kompozytor prezentuje tu pełne spektrum emocji, od romantycznego liryzmu do zwariowanego poczucia humoru w parodii muzyki kabaretowej. Romeo i Julia należy do najbardziej ulubionych utworów rosyjskiego twórcy - fortepianowa wersja suity baletowej zachowuje najlepsze cechy oryginału: motoryczną taneczność i zapadające w pamięć melodie.

Niezwykłym punktem kulminacyjnym recitalu będzie polskie prawykonanie Reflection No. 8 Marcela Chyrzyńskiego. Kompozytor i pedagog, uczeń między innymi Krzysztofa Pendereckiego, wykładowca krakowskiej Akademii Muzycznej, od lat kontynuuje cykl „refleksji” na różne składy - solowe i kameralne. Twórca mówi o tym cyklu tak: „Wszystkie utwory z cyklu Refleksji są wyrazem moich przemyśleń związanych z przemijalnością i kruchością egzystencji. Kontemplacyjność i wyciszenie emanujące z tych kompozycji oddają moje emocje wynikające z zaakceptowania takiego porządku świata. Refleksja nr 8 została skomponowana z myślą o wielkim polskim pianiście Ignacym Lisieckim i jest mu dedykowana”. Prapremiera światowa utworu odbyła się w lipcu 2021 roku w Jokohamie. Ignacy Lisiecki, który od lat promuje polską muzykę w Kraju Kwitnącej Wiśni mówi o utworze: „Reflection No. 8 to kompozycja, która od pierwszego kontaktu intryguje nastrojem kontemplacji, niepokoju, a zarazem jest w jej harmonii zawarta chęć rozładowania tych wątpliwości i znalezienia jakiejś formy odprężenia, ukojenia, a więc poszukiwanie stanu zen, czyli filozofii tak bliskiej kulturze Japonii i samemu kompozytorowi”.

Ignacy Lisiecki - fortepian

Legendarna polska pianistka Halina Czerny-Stefańska, jurorka wielu konkursów pianistycznych, pierwsza zwróciła uwagę na muzykalność młodego pianisty, który od najwcześniejszych lat zwyciężał w konkursach pianistycznych dla młodzieży.

Przełomowym momentem w jego muzycznej edukacji było spotkanie z rosyjskim pedagogiem prof. Lwem Natochennym (studentem Lwa Oborina), który wywarł kluczowy wpływ na estetykę wykonawczą pianisty.

Ignacy Lisiecki koncertował w tak prestiżowych salach, jak: NOSPR, Filharmonia Narodowa, w berliński Konzerthaus, Opera City w Tokio, Tokyo Metropolitan Theater, Tokyo Bunka Kaikan, Tokyo Sumida Triphony Hall. Współpracował z czołowymi orkiestrami, m.in. z Tokyo Philharmonic Orchestra, Kyushu Symphony Orchestra oraz jako kameralista z legendarnym litewskim wiolonczelistą Davidem Geringasem.

Jako wykonawca Preludiów Aleksandra Tansmana wziął udział w projekcie fonograficznym Polskiego Wydawnictwa Muzycznego „Sto na sto” (1918-2018), który stanowił wybór stu najciekawszych dzieł muzyki polskiej stulecia niepodległości. W kompilacji tej wykorzystano archiwalne nagrania wybitnych, nieżyjących już polskich artystów, jak również nowe nagrania obecnie działających wykonawców oraz zespołów orkiestrowych z Polski. Również na zaproszenie PWM Ignacy Lisiecki odbył trasę koncertową po najważniejszych japońskich miastach (Tokyo, Osaka, Nagoya, Sapporo, Hiroshima), promując kompozycje polskich kompozytorów. Obok prezentacji utworów wygłosił serię wykładów dotyczących muzyki polskiej.

Centralne miejsce w repertuarze pianisty zajmuje muzyka tworzona przez najwybitniejszych współczesnych kompozytorów. Dokonał światowych prawykonań takich utworów, jak: Reflection No. 8 Marcela Chyrzyńskiego (Yokohama, lipiec 2021), Gliptopalinomia Pawła Hendricha (utwory dedykowane pianiście) oraz II Sonata fortepianowa Romana Palestra. W grudniu 2021 roku z Orkiestrą Muzyki Nowej wykonał w siedzibie NOSPR w Katowicach napisany specjalnie dla niego Koncert fortepianowy „Phantomaticon” Pawła Hendricha. Utwór ten stanowił zwieńczenie roku lemowskiego związanego z obchodami stulecia urodzin pisarza. Lisiecki jako pierwszy prezentował polskiej publiczności najnowsze kompozycje fińskiego kompozytora Esy-Pekki Salonena (m.in. w Filharmonii Narodowej w Warszawie).

Ważne miejsce w muzycznej aktywności pianisty zajmuje opracowywanie transkrypcji utworów orkiestrowych i organowych na fortepian. W maju 2011 roku, z okazji setnej rocznicy śmierci Gustava Mahlera na recitalu w Osace, miało miejsce prawykonanie Parafrazy na temat Adagietta z V Symfonii autorstwa pianisty. Za kolei w 2012 roku Lisiecki zaprezentował Fantazję na temat Preludium chorałowego Brahmsa.

Debiutancka płyta Ignacego Lisieckiego Homage to Brahms (2013 ) zyskała pozytywny odbiór w mediach. Pisały i mówiły o niej m.in. „Newsweek”, Polskie Radio, „Wprost”, Onet, szwajcarskie publiczne Radio RTS, niemiecki „Piano Magazine” oraz amerykański „Fanfare Magazine”. Z kolei w 2019 roku wytwórnia płytowa Sony Music wydała album CD zatytułowany Swan Songs.

Ignacy Lisiecki grał pod batutą takich dyrygentów, jak: Mirosław Jacek Błaszczyk, José Maria Florêncio, Jacek Rogala, Piotr Sułkowski, Tadeusz Strugała, Ken Takaseki. W 2017 roku wystąpił wspólnie z japońskim skrzypkiem Kazukim Sawą w popularnym japońskim programie o muzyce klasycznej telewizji ASAHI „Daimei no nai ongakukai”. Program dotarł do 5 milionów odbiorców, był pierwszą tak obszerną prezentacją sylwetki Karola Szymanowskiego w japońskich mediach.

Ignacy Lisiecki jest absolwentem Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie prof. Piotra Palecznego. Studiował także w Hochschule für Musik und Theater w Hanowerze oraz dyrygenturę na tokijskim uniwersytecie Tokyo Music of Arts (Geidai). Pianista został wyróżniony dyplomem Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2010) za wybitne dokonania na rzecz szerzenia polskiej kultury na świecie. Był również stypendystą japońskiego rządu (MEXT), niemieckiego DAAD oraz Fundacji Crescendum Est Polonia Aleksandra Gudzowatego.

Zapraszamy!