Olsztyn24

W sobotę (18.12) zmarła Krystyna Neugebauer - lekarz medycyny, wieloletni pracownik olsztyńskiej służby zdrowia, działacz społeczny, humanista. Odeszła w 98. roku dobrego i spełnionego życia.

Krystyna Neugebauer, z domu Ay, urodziła się 11 lutego 1924 roku w rodzinnym majątku Wiazyń jako córka Marii i Henryka Ay’ów. W dniu urodzin, jej dziad Józef Zambrzycki przekazał jej matce wierszowane życzenia na życie:

A córce twej Krystynie
Niech wszystkie boginie
Dadzą swe zalety
Niezbędne dla kobiety
Wiazyń 1924 r.

Dzieciństwo i młodość spędziła na Kresach między innymi w Pińsku, Sarnach i Łucku, skąd w maju 1945 r. wraz z resztą rodziny, została przesiedlona do Olsztyna. Była w roczniku młodzieży, która zaraz po wojnie musiała eksternistycznie zaliczyć szkołę średnią i przystąpić do egzaminu maturalnego. Zaliczony egzamin pozwolił jej na rozpoczęcie studiów medycznych w Poznaniu, gdzie mogła zamieszkać u babci i ciotek ze strony ojca, które tam właśnie trafiły po repatriacji. W czasie studiów wyszła za mąż za Mieczysława Neugebauera i urodziła dwoje dzieci, co nie przeszkodziło jej w terminowym zakończeniu nauki i uzyskaniu dyplomu lekarza w sierpniu 1951 roku.

Do pierwszej pracy skierowana została do szpitala w Murckach na Śląsku, gdzie spędziła dwa lata. Po tym stażu, udało jej się uzyskać posadę w olsztyńskiej poliklinice, wówczas Szpitalu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Tam, zgodnie z uzyskaną specjalizacją, pracowała na oddziale dermatologicznym, gdzie włączyła się w działalność Koła Naukowego prowadząc je przez osiem lat z ogromnym zaangażowaniem. Właśnie tam wzmacniała się jej potrzeba naukowego podejścia do medycyny i rzeczywistości. W tych latach urodziła też kolejnych czworo dzieci.

W latach 60. objęła posadę dyrektora Wojewódzkiej Przychodni Skórno-Wenerologicznej robiąc równocześnie drugi stopień specjalizacji. Przez kolejnych 15 lat zgłębiała zagadnienia związane z rozprzestrzenianiem się chorób wenerycznych oraz możliwościami ich prewencji i leczenia.

Po przejściu na emeryturę, we wczesnych latach 80., jeszcze bardziej zaangażowała się działalność społeczną związaną nie tylko z medycyną, ale również z ruchem ochrony życia i ochrony praw dziecka. Walczyła o naturalne porody w olsztyńskim oddziale Towarzystwa Rozwoju Rodziny, Komitecie Ochrony Praw Dziecka, Polskim Towarzystwie Higieny Psychicznej. Ruch ten przyczynił się do przełamania schematu porodu izolującego dziecko od matki, a także pozwolił ojcom na uczestniczenie w porodzie, jak również do upowszechnienia idei Szpitala Przyjaznego Dziecku.

Jej kolejną wielką pasją była szeroko rozumiana ekologia. Punktem zwrotnym tego obszaru zainteresowań był raport Sekretarza Generalnego ONZ - U Thanta zatytułowany „Problemy ludzkiego środowiska” opublikowany w 1969 r. Po wielokrotnym przestudiowaniu go, poszerzała wiedzę w tym zakresie oraz łączyła zakres ekologiczny z medycyną naturalną, co bardzo rzutowało na jej praktykę lekarską. Nie uciekała od zdobyczy nauki i interesowała się jej osiągnięciami, jednak nie przekreślała sił własnych organizmu oraz sił przyrody! W związku z tym często sięgała po naturalne metody lecznicze zalecając w pierwszej kolejności stymulowanie odporności, co w tamtym okresie było stanowiskiem odosobnionym. Jako jedna z pierwszych alarmowała o nadużywaniu antybiotykoterapii i sama jej nie zalecała, poza sytuacjami absolutnie tego wymagającymi.

Prowadziła edukację w szkołach powszechnych, medycznych i pielęgniarskich oraz w ośrodkach duszpasterskich. Ściśle współpracowała z prof. Włodzimierzem Fijałkowskim, który wyznawał podobne idee. Pisała artykuły specjalistyczne oraz popularnonaukowe do prasy branżowej i ogólnopolskiej, była współautorem książek z tego zakresu m.in. książki „Dar życia”. Jedno z jej ostatnich wystąpień miało miejsce w 2003 r. w Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie, kiedy to podczas wieczorów zamkowych wspominała swojego kolegę Andrzeja Skrobackiego - lekarza, historyka medycyny.

Za swoją działalność została wielokrotnie odznaczona oraz uhonorowana. Ostatnim i najważniejszym z medali był:

» Banemerenti - medal przyznany przez Papieża Benedykta XVI za długoletnie i wyjątkowe zasługi. w 2007 r.
A wcześniej m.in.
» Medal Komisji Edukacji Narodowej przyznany w 1987 r.
» Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski w 1979 r.
» Złoty Krzyż Zasługi w 1970 r.

Ze względów zdrowotnych w ostatnich latach życia musiała wycofać się z czynnej aktywności społecznej i medycznej i pozostawała pod opieką syna Jana w Poznaniu. Przez ostatnie dwa miesiące przebywała w Zakładzie Opieki Leczniczej w Dobrym Mieście, gdzie zmarła 18 grudnia 2021 r.

Była przede wszystkim lekarzem humanistą! W całości, od początku do końca, od rana do wieczora, zawsze zgodnie z przysięgą Hipokratesa, na pierwszym miejscu miała każdego pacjenta! Nie była zwykłą żoną, mamą i babcią, bo była zupełnie niezwykłym człowiekiem o wielu pasjach i niespożytej chęci pomagania innym.

Msza Święta pożegnalna odbędzie się w olsztyńskiej katedrze, w poniedziałek 27 grudnia 2021 r. o godzinie 13.00 (przed mszą czas na chwilę zadumy przy trumnie Zmarłej)

Uroczystości pogrzebowe na cmentarzu komunalnym przy ul. Poprzecznej w Olsztynie odbędą się ok. godziny 14.00.