Olsztyn24

Po dwóch koncertach z udziałem laureatów, 18. Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina, olsztyńska publiczność zdecydowanie nie ma dość muzyki Fryderyka Chopina. W piątek (19.11) o godz. 19:00 olsztyńska filharmonia zaprasza na recital laureata III nagrody - Martína Garcíi Garcíi, na który bilety rozchodzą się w zawrotnym tempie.

W Olsztynie hiszpański pianista wykona - co oczywiste - utwory skomponowane przez Fryderyka Chopina: Walc As-dur op. 34 nr 1, Ballada As-dur op. 47, Impromptu Ges-dur op. 51, Scherzo B-dur op. 31, Preludium cis-moll op. 45, Polonez As-dur op. 53, 3 Mazurki (G-dur / As-dur / cis-moll) op. 50, Preludium As-dur op. 28 nr 17, Preludium Es-dur op. 28 nr 19, Preludium F-dur op. 28 nr 23 i Sonata h-moll op. 58.

Żywiołowe interpretacje dzieł Chopina, które w warszawskim konkursie przedstawił Martín García García wzbudziły ogromną ciekawość, a sam pianista - szczery, otwarty, dowcipny - skradł serca dużej części publiczności. Krytycy wyrażali się o jego wykonaniach różnie. Nazywano go „showmanem” i „oryginałem”, pisano, że jest pianistą niezwykle pewnym siebie, który jednocześnie gra „z nonszalancją”. I takie recenzje są najlepszą rekomendacją, bowiem dowodzą, że mamy do czynienia z wielką osobowością estradową i nieszablonowym podejściem do muzyki największego polskiego kompozytora.

W wykonaniu hiszpańskiego pianisty usłyszymy utwory, które przedstawił w II i III etapie warszawskich zmagań. Recital rozpocznie Walc As-dur op. 34 nr 1, komponowany w pierwszych latach pobytu w Paryżu. Jarosław Iwaszkiewicz nazwał go „czarującym” i dodał: „nie ma [w nim] ani jednej chmurki - samo słońce, sam blask owego pogodnego letniego miesiąca. Ani jednego przeczucia jesieni!”. Do podobnego, salonowego nurtu należy Impromptu Ges-dur op. 51, które „ofiarowuje muzykę przenikniętą światłem i jakby uwolnioną od nadmiernego prawa ciążenia” (Mieczysław Tomaszewski).

W Balladzie As-dur op. 47 wielu komentatorów dopatrywało się jakiejś pozamuzycznej opowieści, szukało wątków i postaci. Jan Kleczyński przekonywał, że to dzieło zainspirowane Świtezianką Mickiewicza, zaś Roberta Schumanna oczarowało „tchnienie poezji” emanujące z tego dzieła. Ten sam Schumann w Scherzu b-moll op. 31 z 1836 roku dostrzegł „rysy byroniczne”, z kolei Artur Hedley pisał o „ekstatycznym liryzmie” tego utworu oraz muzyce „wstrząsającej i porywającej”.

Preludia op. 28 stanowią osobny wszechświat, złożony z genialnych miniatur, które Chopin komponował na Majorce. Choć stanowią cykl, to jednak każde z preludiów jest niezależne i samodzielne. Mogą być wykonywane osobno lub po kilka, nie tracąc nic ze swej siły oddziaływania na słuchacza. Kluczową rolę w op. 28 pełni kontrast: to wręcz mikrokosmos zmienności nastrojów, emocji, ekspresji, tempa, melodyki, rytmu, dynamiki, barwy. Osobne miejsce zajmuje genialne Preludium cis-moll op. 45 z 1841 roku, utwór o niezwykle wysmakowanym brzmieniu i wyrafinowanej harmonii - „dobrze modulowany”, jak napisał sam Chopin.

Mazurki op. 50 z 1842 roku należą do najliczniejszej grupy utworów Chopina, pisanych przez całe życie. Komentatorzy zwracają uwagę, że to najbardziej „polskie” - obok polonezów - utwory Chopina. Niewątpliwie stanowią niedościgły wzorzec stylizacji tego, co autentycznie ludowe, ale nie są nigdy stylizacjami wprost. Porównuje się je często do dziennika intymnego Chopina, bo też kompozytor zawarł w nich treści niezwykle osobiste.

Stylizacją taneczną są również chopinowskie polonezy, w tym słynny Polonez As-dur op. 53, który wedle słów Mieczysława Tomaszewskiego ma „charakter choreicznego poematu” i dlatego jest bliższy balladom niż tańcom, choć majestatyczność poloneza wciąż wyraźnie z niego bije. Zdzisław Jachimecki uznał op. 53 za „najdoskonalszy utwór w historii gatunku”, a Hugo Leichtentritt pisał: „Wszystko, co pod względem blasku, dostojeństwa, siły i entuzjazmu tkwi w polonezie - zostało w arcydziele tym wyrażone w sposób najbardziej porywający z możliwych”.

Swój recital Martín García García zakończy monumentalną Sonatą h-moll op. 58 - dziełem na wskroś romantycznym, choć opartym na wzorcu klasycznym. Przy czym w każdej z czterech części usłyszeć można echa innych chopinowskich gatunków: część pierwsza i finałowa przypominają ballady, druga - scherzo, a trzecia - nokturn. Nie bez przyczyny Jarosław Iwaszkiewicz uważał, że „muzyka Chopina w Sonacie h-moll uosabia swoją kulminację”.

******

Martín García García

Pianista urodził się w Gijón w Hiszpanii. Edukację muzyczną rozpoczął w wieku pięciu lat. Jego pierwszymi nauczycielami byli Natalia Mazoun i Ilyà Goldfarb. Ukończył La Escuela Superior de Música Reina Sofía w Madrycie, a z rąk królowej Zofii otrzymał nagrodę dla najlepszego studenta roku. Obecnie uczy się w Mannes School of Music w Nowym Jorku.

Pianista zwyciężył w wielu hiszpańskich i międzynarodowych konkursach. W tym roku zdobył pierwszą nagrodę w Cleveland International Piano Competition i trzecią nagrodę w Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Trzy lata temu otrzymał pierwszą nagrodę i stypendium na International Keyboard Institute & Festival w Nowym Jorku.

Koncertował jako solista w wielu krajach europejskich i w Stanach Zjednoczonych. Jego interpretacje przyjmowane były entuzjastycznie przez muzyków i pianistów tej miary, co Vladimir Kraniev, Dmitri Alexeev, Arcadi Volodos, Dimitri Bashkirov, Joaquín Achúcarro czy Tatiana Copeland. Od Radu Lupu otrzymał stypendium i zaproszenie na Klavier-Festival Ruhr w Niemczech.

Po sukcesie w warszawskim konkursie w październiku tego roku Martín García García planuje podróże koncertowe po Japonii, Europie i do Dubaju. Na stałe mieszka obecnie w Nowym Jorku, gdzie uczy się u Jerome’a Rose’a.