Olsztyn24

Czas pandemii pokrzyżował muzealnikom plany i wystawa „Poza centrum. Sztuka olsztyńskiego środowiska plastycznego po 1945” nie miała uroczystego otwarcia. Można ją oglądać już od 29 kwietnia bieżącego roku, dlatego postanowiono zrezygnować z tradycyjnego wernisażu na rzecz spotkania i rozmowy o początkach tworzącego się po 1945 roku środowiska plastycznego i jego obrazu w kolejnych dekadach. Spotkanie „Zamiast wernisażu. Poza centrum. Sztuka olsztyńskiego środowiska plastycznego po 1945.” odbędzie się w czwartek (28.10) o godzinie 17.00.

Jak radzili sobie artyści w czasach pionierskich, co przyciągało młodych absolwentów artystycznych uczelni do przyjazdu i pozostania tutaj?

Sztuka w Olsztynie i życie artystyczne, bez odniesień do tutejszej przeszłości, rodziły się w konglomeracie różnorodnych indywidualności, często dotkniętych wojennymi traumami i politycznymi uwarunkowaniami nowych czasów. Ten początek był ważny, bo sytuował sztukę jako istotny element w przestrzeni społecznej kształtującego się miasta. W 1956 roku Zbigniew Herbert zamieścił w dwutygodniku „Mazury i Warmia” recenzję po wystawie w olsztyńskim zamku, podsumowującą pierwszą powojenną dekadę. Poeta zauważył, że lokalne środowisko jest poza nurtem przemian zachodzących w polskiej sztuce, a także nie potrafi wypracować katalogu artystycznych kodów, wynikających ze specyfiki miejsca i jego ludowej tradycji. Oddalone od centrów życia kulturalnego, pozbawione krytycznej oceny, rzadko aspirowało do udziału w poza lokalnych wydarzeniach środowiskowych. Przez ówczesną prasę olsztyńską przetoczyła się żywa, krytyczna dyskusja, której próżno szukać na łamach w późniejszych latach.

Jaki kierunek obrali artyści olsztyńscy w kolejnych dekadach? Czy nowe nurty znalazły odzwierciedlenie w ich twórczości? Czy bycie poza centrum pozwoliło na satysfakcjonującą twórczą aktywność? Czy sztuce w ogóle potrzebne jest centrum?

Zapraszamy!