Olsztyn24

Niegdyś rację bytu miało biuro rzeczy znalezionych, dziś nawet udogodnienia w postaci dowodu osobistego, karty bankomatowej i telefonu komórkowego nie dają gwarancji odzyskania zguby.

Wczoraj około trzynastej przy wejściu do sklepu mięsnego vis-a-vis Urzędu Skarbowego w Olsztynie moja córka zgubiła kurtkę. Gdy po kilku minutach zaaferowane chciałyśmy ją odnaleźć, sprzedawczynie poinformowały nas, że widziały, jak znalazły ją dwie starsze panie. Według nich, zdziwione kobiety nie zamierzały jej ukryć. Wierząc, że oddały zgubę choćby ochroniarzowi, zaczęłyśmy pytać, rozglądać się. Z pomocą przyszły panie w fartuchach, pomagały nam nawet w szukaniu kobiet pośród kupujących w supermarkecie. Bezskutecznie. Córka wracając do domu trzęsła się z zimna; by się ogrzać, wzięła dzieciątko na ręce.

Przez całe popołudnie pocieszałam ją, że to przecież starsze osoby, na pewno są uczciwe i wszystko odniosą.

Ona chwyciła się nadziei, że wzruszy je dziewczęca spinka do włosów. Już nawet wiedziałam, czym się uczciwym znalazcom odwdzięczyć. Mąż po wysłuchaniu całej historii stwierdził, że jestem naiwna.

Pal sześć pieniądze na pieluchy, dam jej od siebie. Ale dowód osobisty? Nie pozwoli jej przystąpić do egzaminu. A karta? Chwytam się nadziei, że nic kobitki nie skubną, bo trzeba znać PIN... A nowy telefon - kuszący, zwłaszcza dla młodych. Szanowne emerytki nie potrafią chyba odebrać komórki, choć natrętna „mama” dzwoniła cały dzień.

Pal sześć kurtka - w kraju, który wybrał prawo i sprawiedliwość i który mianuje się katolickim, boli zawód. A jeszcze bardziej opinia męża.