Olsztyn24

Już za tydzień (10.03) Filharmonia Warmińsko-Mazurska w Olsztynie rozpoczyna czterodniowy maraton koncertowy. Okazją do takiej aktywności olsztyńskich filharmoników i zaproszonych muzyków będą obchody jubileuszu 70-lecia filharmonii. Usłyszymy m.in. prawykonanie Constellatio Allenstenium (Gwiazdozbiór Olsztyn) - utworu specjalnie zamówionego i skomponowanego przez Katarzynę Brochocką na jubileusz 70-lecia Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej. Nie zabraknie też muzyki Feliksa Nowowiejskiego i Fryderyka Chopina. Wśród wykonawców znajdą się Kate Liu (USA) i Charles Richard-Hamelin (Kanada) - laureaci XVII Konkursu Chopinowskiego w Warszawie.

W dniach 10-13 marca odbędą się następujące koncerty jubileuszowe:

» 10 marca (czwartek) 2016 godz. 19.00:

Wykonawcy:

- Piotr Sułkowski - dyrygent
- Kate Liu (USA) - fortepian; III nagroda i brązowy medal na XVII Konkursie Chopinowskim (Warszawa
2015); nagroda pozaregulaminowa Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej
- Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej

W programie:

- Feliks Nowowiejski - Rota
- Feliks Nowowiejski - Uwertura Legenda Bałtyku op. 28
- Katarzyna Brochocka - Constellatio Allenstenium (Gwiazdozbiór Olsztyn); utwór zamówiony na jubileusz 70-lecia Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej - PRAWYKONANIE
I. Crepusculum. Primum Stellarum (z łac. Zmierzch. Pierwsze gwiazdy)
II. Ursa Minor (z łac. Mała Niedźwiedzica)
III. Draco (z łac. Smok)
IV. Cepheus (z łac. Cefeusz)
V. Cassiopeia (z łac. Kasjopea)
VI. Camelopardalis (z łac. Żyrafa)
VII. Ursa Maior (z łac. Wielka Niedźwiedzica)
VIII. Aurora (z łac. Świt)
- Feliks Nowowiejski - Marsz pretorianów z oratorium Quo vadis
- Fryderyk Chopin - I Koncert fortepianowy e-moll op. 11

» 11 marca (piątek) 2016 godz. 18.00:
Uroczysty koncert jubileuszowy z okazji 70-lecia Warmińsko-Mazurskiej Filharmonii im. Feliksa Nowowiejskiego

Wykonawcy:

- Piotr Sułkowski - dyrygent
- Kate Liu (USA) - fortepian
- Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej

W programie:
- Feliks Nowowiejski - Rota
- Feliks Nowowiejski - Uwertura Legenda Bałtyku op. 28
- Katarzyna Brochocka - Constellatio Allenstenium (Gwiazdozbiór Olsztyn)
- Feliks Nowowiejski - Marsz pretorianów z oratorium Quo vadis
- Fryderyk Chopin - I Koncert fortepianowy e-moll op. 11

» 12 marca (sobota) 2016, godz. 18.00:

Wykonawcy:

- Piotr Sułkowski - dyrygent
- Charles Richard-Hamelin (Kanada) - fortepian; II nagroda i srebrny medal na XVII Konkursie Chopinowskim (Warszawa 2015), nagroda pozaregulaminowa Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej
Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej

W programie:

- Feliks Nowowiejski - Rota
- Feliks Nowowiejski - Uwertura Legenda Bałtyku op. 28
- Katarzyna Brochocka - Constellatio Allenstenium (Gwiazdozbiór Olsztyn)
- Feliks Nowowiejski - Marsz pretorianów z oratorium Quo vadis
- Fryderyk Chopin - II koncert fortepianowy f-moll op. 21

» 13 marca (niedziela) 2016 godz.18.00:

Wykonawcy:

- Piotr Sułkowski - dyrygent
- Charles Richard-Hamelin (Kanada) - fortepian

W programie:

- Fryderyk Chopin
Nokturn H-Dur op. 62 nr 1
Ballada As-dur op. 47
Polonez-Fantazja As-Dur op. 61
Introdukcja i Rondo op. 16
- Fryderyk Chopin - II koncert fortepianowy f-moll op. 21

******

Wprowadzenie

Pieśń Rota Feliksa Nowowiejskiego do słów Marii Konopnickiej powstała w roku 1910 w Krakowie, gdzie w latach 1909-1914 Nowowiejski sprawował funkcję dyrektora artystycznego Towarzystwa Muzycznego, dyrygował koncertami symfonicznymi i występował jako organista. To był rok bardzo uroczyście obchodzonej pod Wawelem 500 rocznicy bitwy pod Grunwaldem. Jednym z głównych bohaterów uroczystości był Ignacy Jan Paderewski, który ufundował pomnik grunwaldzkiego zwycięstwa, odsłonięty 15 lipca. Rota, wykonana z tej okazji przez 600-osobowy chór pod dyrekcją kompozytora, zyskała wkrótce masową popularność we wszystkich trzech zaborach, stając się hymnem ogólnonarodowym. Po wyzwoleniu pieśń Nowowiejskiego kandydowała nawet do roli hymnu państwowego, pojawiły się jednak protesty, których przyczyną był wers: „Nie będzie Niemiec pluł nam w twarz”. Oponenci zauważali, nie bez racji, że o ile takie słowa mogli wygłaszać ludzie zniewoleni, w akcie patriotycznego uniesienia, w walce i w ostatecznej desperacji, o tyle nie przystoi narodowi już wolnemu, dumnemu, wyżalać się przed światem, że kiedyś mu w twarz pluli... Artysta rzeźbiarz Ludwik Puget pisał w wydanej własnym sumptem broszurze: „I my to śpiewamy? Mamy to śpiewać jako hymn narodowy, z głową odkrytą, w skupieniu i świętym szacunku?”. A wtórował mu Boy-Żeleński w gazecie „Czas”: „Nigdy nie mogłem słuchać tego ustępu pieśni bez najwyższej przykrości i niesmaku”. Ostatecznie jako hymn narodowy zwyciężył zamaszysty i pełen optymizmu Mazurek Dąbrowskiego, natomiast stosunek do Roty podzielił społeczeństwo polskie. Za Rotą opowiadali się zwolennicy Narodowej Demokracji i część ludowców, niechętni byli zwolennicy Piłsudskiego i sanacji.

Uwertura koncertowa Legenda Bałtyku op. 28 Feliksa Nowowiejskiego jest jednym z najczęściej grywanych utworów symfonicznych kompozytora z Warmii. Nowowiejski opracował jej partyturę, rozbudowując pierwotny wstęp przeznaczony do scenicznych wykonań swojej opery, osnutej na motywach legendy o zatopionym mieście Winecie. Mamy tu brzeg Bałtyku w czasach bajecznych, poszukiwanie czarodziejskiego pierścienia Juraty, są rusałki, morscy witezie, słowiański bóg Perun rażący piorunami... Co jednak ciekawe, opera ta, wystawiona po raz pierwszy w roku 1924 w Poznaniu w aurze „romantycznej baśni prasłowiańskiej” - korzeniami sięga daleko, drugiego krańca Europy, w sfery bardziej uniwersalne. Rzecz pisana pierwotnie do tekstu niemieckiego, nosiła tytuł Der Kompass, zaś akcja toczyła się gdzieś nad Adriatykiem czy też Morzem Tyrreńskim. Całe partie owego pierwowzoru wykorzystał potem Nowowiejski, pracując już z nowym, polskim librettem opery nazwanej teraz Legenda Bałtyku.

W uwerturze na uwagę zasługuje m.in. efektowny przykład muzycznej burzy morskiej, jeszcze jednej z tak wielu burz zaklętych w nutach na przestrzeni dziejów muzyki...

Marsz Pretorianów Nerona na Forum Romanum z oratorium Quo Vadis Feliksa Nowowiejskiego to fragment efektowny, często przy rozmaitych okazjach - jak świadczą o tym relacje współczesnych - wykonywany przez samego kompozytora na fortepianie. Oratorium, zainspirowane powieścią, która przyniosła międzynarodową popularność Sienkiewiczowi, również dla Nowowiejskiego okazało się szczęśliwe. Napisał je w roku 1903 pod wrażeniem podróży do Włoch, dokąd wyjechał jako laureat kompozytorskiej Nagrody im. Meyerbeera zwanej Rzymską. Wykonane zostało po raz pierwszy w roku 1907 w Usti nad Łabą, a następnie - w ostatecznej wersji - w 1909 roku w Amsterdamie, skąd - przyjęte tam entuzjastycznie - ruszyło w świat, oklaskiwane w wielu krajach Europy i w Ameryce, przynosząc Nowowiejskiemu głośny światowy sukces.

Koncerty fortepianowe Fryderyka Chopina (1810-1849) zawsze polskim słuchaczom kojarzyć się będą z Warszawą młodości kompozytora, miastem, które - gdy po Kongresie Wiedeńskim załamały się nadzieje na niepodległość kraju - wszystkie najlepsze siły skupiło na polu nauki i kultury. W ciągu niezwykłego piętnastolecia 1815-1830, zakończonego Powstaniem Listopadowym, nauce patronowały nazwiska Stanisława Staszica, Samuela Bogumiła Lindego (autora monumentalnego słownika języka polskiego), czy młodszego od nich Joachima Lelewela; młodych muzyków (a wśród nich Chopina) kształcił Józef Elsner; teatr pod kierunkiem Wojciecha Bogusławskiego i Karola Kurpińskiego prezentował premiery najnowszych oper Rossiniego i Webera, zaś na gościnne występy zjeżdżały gwiazdy europejskich estrad: śpiewaczka Angelika Catalani, skrzypkowie Niccoló Paganini i Karol Lipiński, pianiści Maria Szymanowska i Jan Nepomucen Hummel...

Właśnie echa wirtuozowskiego stylu Hummla, a także innych ówczesnych wpływowych mistrzów klawiatury: Moschelesa, Kalkbrennera czy twórcy nokturnów - Johna Fielda można usłyszeć w tych wczesnych koncertach Chopina. Stylu zwanego brillant - błyskotliwego - łączącego klasyczną elegancję formy i śpiewność z popisową wirtuozerią, pełną biegników i zgrabnych figuracji.

Koncert fortepianowy e-moll op. 11 powstał w roku 1830, jest on więc - mimo niższego numeru opusu - późniejszy od skomponowanego w roku 1829 koncertu f-moll, a przyczyną tej mylącej niekiedy achronologii było wcześniejsze wydanie drukiem. Pracował nad nim młody Fryderyk w Warszawie prawdopodobnie od kwietnia do sierpnia 1830: „Adagio od nowego koncertu jest E-dur. Nie ma to być mocne, jest ono więcej romansowe, spokojne, melancholiczne, powinno czynić wrażenie miłego spojrzenia w miejsce, gdzie stawa tysiąc lubych przypomnień na myśli. Jest to jakieś dumanie w piękny czas wiosenny, ale przy księżycu (...) Pomimo woli przez oczy wlazło mi coś do głowy i lubię się z tym pieścić” - pisał do przyjaciela, Tytusa Woyciechowskiego.

W tym samym czasie u wiedeńskiego wydawcy Haslingera ukazują się jego Wariacje op. 2 na temat „La ci darem la mano” z Don Giovanniego Mozarta, dzieło, o którym wkrótce Robert Schumann napisze słynne, entuzjastyczne słowa: „Panowie, kapelusze z głów, to geniusz!”

Pierwsze prezentacje koncertu e-moll odbyły się u Chopina w domu, zaś publiczna - 11 października w Teatrze Narodowym, na trzy tygodnie przed wyjazdem z Warszawy do Wiednia, wyjazdem, który miał się okazać rozstaniem z krajem na zawsze. Ale któż wtedy mógł taki obrót rzeczy przewidzieć?

Koncert f-moll op. 21 w wykonaniu kompozytora usłyszała warszawska publiczność 17 marca 1830 roku w Teatrze Narodowym. Orkiestrą dyrygował Karol Kurpiński. Wcześniej utwór przegrywany był parokrotnie na koncertach domowych w ścisłym gronie rodziny i przyjaciół. Do najpiękniejszych kart muzyki młodego artysty należy część druga tego koncertu, sławne Larghetto, romantyczny nokturn, przerwany w środku dramatyczną deklamacją fortepianu na tle tremola smyczków. Wyznawał Chopin, że pisał te nuty z myślą o swojej pierwszej miłości, śpiewaczce Konstancji Gładkowskiej, niebieskookiej blondynce, córce burgrabiego zamku warszawskiego, którą zobaczył był i usłyszał po raz pierwszy na koncercie w Konserwatorium wiosną roku 1829.

Finał Koncertu to brawurowe, taneczne rondo: mazurki z kujawiakiem. A finał tej pierwszej miłości? Gładkowska już w 1832 roku wyszła za mąż za bogatego ziemianina, Grabowskiego. Podobno jednak przez całe życie pieczołowicie przechowywała listy Fryderyka i spaliła je dopiero przed śmiercią.

PRAWYKONANIE Constellatio Allenstenium Katarzyny Brochockiej (Gwiazdozbiór Olsztyn).

Kompozycję otwiera zachód słońca i pojawienie się pierwszych gwiazd:

I. Crepusculum. Primum Stellarum (z łac. Zmierzch. Pierwsze gwiazdy). Część ta rozpoczyna się od orkiestry tutti w jej obecnym składzie, z której stopniowo wyłania się grupa jedenastu solistów z instrumentarium odpowiadającym pierwszej, nietypowej obsadzie „małej orkiestry”, która 17 marca 1946 roku dała koncert w powojennym Olsztynie: dwoje pierwszych skrzypiec, dwoje drugich skrzypiec, kontrabas, obój, klarnet, dwie trąbki, perkusja i fortepian. W kolejnych częściach grupy concertino (symbolizujące dołączających do zespołu muzyków, a liczebnością odpowiadające ilości głównych gwiazd w danym gwiazdozbiorze) konfrontowane są z grupą ripieno (składającą się z instrumentalistów dotychczas tworzących orkiestrę).

II. Ursa Minor (z łac. Mała Niedźwiedzica). Według mitologii greckiej to jeden z dwóch niedźwiedzi, opiekunów małego Zeusa, ukrywającego się przed swoim ojcem, Kronosem, który, w obawie o utratę władzy, pożerał własne dzieci zaraz po ich urodzeniu. Dorosły Zeus przejął panowanie nad światem, a z wdzięczności umieścił niedźwiedzie na niebie. W tej części, podobnie jak w latach 1946-47, do „małej orkiestry” (ripieno) dołącza kolejnych siedmioro muzyków: sześcioro skrzypiec oraz puzon (jako gwiazda polarna), pełniących wobec „małej orkiestry” funkcję koncertującą (concertino).

III. Draco (z łac. Smok). Smok Ladon pomagał Hesperydom strzec jabłoni rodzącej złote jabłka. Za wierną służbę bogowie Olimpu przenieśli go na niebo. Ta część kompozycji nawiązuje do roku 1947, gdy orkiestra olsztyńska powiększyła się o piętnastu muzyków (concertino): dwa flety, trzy klarnety (w tym klarnet basowy), fagot, waltornia, trąbka, tuba, trzy altówki, wiolonczela, dwa kontrabasy. Obsada solistów z poprzednich części tworzy teraz grupę ripieno. Zasada ta obowiązuje także w dalszym przebiegu utworu.

IV. Cepheus (z łac. Cefeusz). Cefeusz to mityczny król Etiopii. Za próżność jego małżonki, Kasjopei, Posejdon zesłał na Etiopię potwora morskiego. Aby uniknąć zguby królestwa, Cefeusz złożył w ofierze bogom swą córkę, Andromedę (ocaloną ostatecznie przez Perseusza). Część ta odzwierciedla powiększenie zespołu w latach 1948-49 o kolejnych ośmioro muzyków (concertino): flet piccolo, waltornia, puzon, perkusja, czworo skrzypiec, wiolonczela.

V. Cassiopeia (z łac. Kasjopea). Kasjopeja była małżonką Cefeusza i matką Andromedy. W swej pysze ogłosiła, że jest piękniejsza niż wszystkie Nereidy, czym obraziła nimfy i ich ojca Posejdona. Po śmierci, dzięki swojemu zięciowi Perseuszowi, znalazła się na niebie. Bogowie umieścili ją jednak w pobliżu bieguna, gdzie przez połowę nocy musi obracać się głową w dół i pokutować za swoją próżność. Ten fragment utworu obrazuje rok 1950, kiedy olsztyński zespół przekształca się w Orkiestrę Symfoniczną, a jego skład powiększa się o następnych pięć instrumentów (concertino): fagot, rożek angielski, skrzypce, altówka i wiolonczela.

VI. Camelopardalis (z łac. Żyrafa). Gwiazdozbiór Żyrafy zawdzięcza swoją nazwę specyficznemu usytuowaniu gwiazd na niebie. Długa szyja Żyrafy rozciąga się w kierunku gwiazdozbiorów Małej Niedźwiedzicy i Smoka. Część ta ukazuje stopniowe rozszerzanie składu orkiestry w latach 1950-70, kiedy do orkiestry dołączają trzy altówki, dwie wiolonczele i kontrabas (concertino).

VII. Ursa Maior (z łac. Wielka Niedźwiedzica). Wielka i Mała Niedźwiedzica związane są z wieloma postaciami mitologicznymi. Według jednego z mitów gwiazdozbiory te przestawiają piękną nimfę Kallisto i jej syna Arkasa. Uroda Kallisto oczarowała Zeusa. Gdy jego żona, Hera, dowiedziała się o tym, zamieniła Kallisto w niedźwiedzicę. Dawna nimfa tułała się po lasach, aż podczas łowów spotkał ją własny syn i wymierzył do niej z łuku. Zeus nie dopuścił jednak do matkobójstwa, zamieniając także Arkasa w niedźwiedzia i przeniósł ich na niebo. Ta część kompozycji nawiązuje do roku 1973, kiedy olsztyńska orkiestra przekształciła się w Filharmonię im. Feliksa Nowowiejskiego, poszerzając swą obsadę o kolejne instrumenty: flet, obój, dwie waltornie, dwie trąbki, dwa puzony, trzy fagoty (w tym kontrafagot), dwie harfy, perkusja oraz pozostałe instrumenty kwintetu smyczkowego.

VIII. Aurora (z łac. Świt). Symboliczne zakończenie utworu - podróży od zmierzchu do świtu. Finał symbolizuje wschód najbliższej ziemi i najjaśniejszej gwiazdy - słońca, które za dnia przyćmiewa swoim blaskiem inne gwiazdy, tak jak zgrany zespół (orkiestra tutti) dominuje nad pojedynczymi głosami.

******

Kate Liu - fortepian

Zajęła III miejsce w XVII Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie w 2015 roku, otrzymując brązowy medal. Artystka otrzymała również nagrodę Polskiego Radia za najlepsze wykonanie mazurków. Przez komentatorów konkursu została okrzyknięta objawieniem tegorocznej edycji.

Urodziła się w 1994 roku w Singapurze. Na fortepianie zaczęła grać w wieku czterech lat. Mając osiem lat przeniosła się z rodziną do USA. W latach 2007 i 2008 wygrała w Illinois konkurs dla juniorów organizowany przez Stowarzyszenie Nauczycieli Muzyki oraz Chicago Steinway Competition. W 2008 roku otrzymała drugą nagrodę na konkursie International Institute for Young Musicians. W październiku 2009 roku wygrała Junior Division of the Louisiana International Piano Competition w Luizjanie, a w roku 2010 - V Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny w Nowym Jorku, otrzymując również nagrodę za najlepsze wykonanie utworu współczesnego. W kolejnych latach otrzymała trzecie nagrody na konkursach Thomas and Evon Cooper International Piano Competition w Cleveland (2011) i Eastman Young Artist International Piano Competition w Rochester (2012).

Była stypendystką w Music Institute of Chicago, gdzie studiowała u Alana Chow i Emilia Del Rosario, oraz dwukrotną stypendystką Amerykańskiej Fundacji Chopina (2011 i 2012). Od jesieni 2012 roku Kate Liu studiuje w klasie Roberta McDonalda w Curtis Institute of Music w Filadelfii.

Artystka wystąpiła w serii koncertowej Young Steinway Concert Series (2007), w programie Chicago Tonight sieci WTTW (2008). W listopadzie 2008 w Chicago Symphony Center dwukrotnie zagrała ze światowej sławy pianistą Lang Langiem Fantazję f-moll Schuberta na cztery ręce. Uczestniczyła również w kursach mistrzowskich prowadzonych przez Lang Langa. W kolejnych latach koncertowała na wschodnim wybrzeżu m.in. w Weil Hall, Carnegie Hall w Nowym Jorku i w Kennedy Center w Waszyngtonie D.C. ze Skokie Symphony Orchestra w Illinois, a w Nowym Jorku w Temple Emanu-El, w the Park Avenue Christian Church, w Bohemian Club i w the Ossining Public Library. W lipcu 2010 roku wykonała III Koncert Prokofiewa z Cleveland Orchestra jako finalistka konkursu Thomas and Evon Cooper International Competition. W bieżącym sezonie koncertowała w USA oraz odbyła tournee koncertowe z warszawską Orkiestrą Filharmonii Narodowej w Japonii i w Korei Południowej.

W 2011 roku po jej recitalu w Washington D.C. recenzent The Washington Post napisał: „artystka potwierdziła, że jej talent rozkwita, a dojrzałość muzyczna przewyższa interpretacje rówieśników. Jest pianistką, dla której warto wyjść z domu i iść na jej koncert”.

Charles Richard-Hamelin - fortepian

Laureat II nagrody na XVII Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie w 2015 roku oraz nagrody Krystiana Zimermana za najlepsze wykonanie sonaty. Urodził się w 1989 roku w Lanaudière (Quebec). Kształcił się pod kierunkiem Paula Surdulescu, Sary Laimon, Borisa Bermana i André Laplante’a.

W 2011 roku zdobył dyplom licencjacki na Uniwersytecie McGill, a w roku 2013 magisterium w Yale School of Music. Był stypendystą obydwu tych uczelni.

Jest laureatem II nagrody Międzynarodowego Konkursu w Montrealu (2014) oraz III nagrody oraz nagrody specjalnej za najlepsze wykonanie sonaty Ludwika van Beethovena w Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym w Seulu (2014). W 2015 roku otrzymał prestiżową „Career Development Award” przyznawaną przez Women’s Musical Club z Toronto.

Koncertował z orkiestrami symfonicznymi Montrealu i Toronto, z Koreańską Orkiestrą Symfoniczną, z zespołem I Musici de Montreal. Uczestniczy w kanadyjskich festiwalach (Lanaudière, Orford, Ottawa Chamberfest, Montreal Chamber Music oraz Le Domaine Forget). Jest członkiem cenionego Trio Hochelaga. Ostatnio nakładem wytwórni Analekta wydany został jego debiutancki album z późnymi utworami Fryderyka Chopina.

Katarzyna Brochocka

Kompozytorka, librecistka, pianistka, autorka utworów symfonicznych, kameralnych i solowych, specjalizująca się w muzyce wokalnej i scenicznej. Jest absolwentką klasy kompozycji Jana Antoniego Wichrowskiego w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu, oraz klasy kompozycji Edwarda Knighta w Wanda L. Bass School of Music Oklahoma City University (USA). Studiowała także u Doiny Rotaru, w ramach programu stypendialnego „Sokrates Erasmus” na Uniwersytecie Muzycznym w Bukareszcie.

Otrzymała nagrody na wielu międzynarodowych konkursach, w tym nagrodę publiczności w kategorii „najlepszy spektakl muzyczny i opera” na Capital Fringe Festival (Waszyngton, 2013), nagrodę dyrektora artystycznego festiwalu Opera Vista (Houston, 2010), Grand Prix w kategorii muzyki kameralnej ISB/David Walter Composition Competition (USA, 2008) oraz wyróżnienie w Nancy Van de Vate International Composition Prize for Opera (Wiedeń, 2008). Znalazła się także w gronie finalistów takich konkursów, jak Flourish Opera Competition (Londyn, 2012), Douglas Moore Fund for American Opera (Nowy Jork, 2010) oraz I.C.A. Composition Competition (2010). Była stypendystką Funduszu Promocji Twórczości Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2010).

Jej utwory były wielokrotnie wykonywane w Polsce (m.in. na scenie Warszawskiej Opery Kameralnej oraz przez orkiestry Filharmonii Kaliskiej, Sudeckiej, Warmińsko-Mazurskiej a także przez Wrocławską Orkiestrę Kameralną Leopoldinum) i za granicą (m.in. w OperaUpClose, Londyn; Microscopic Opera, Pittsburgh; Opera Vista, Houston; Opera in the Ozarks, Arkansas), podczas licznych festiwali, takich jak Audio Stage 2013 (Warszawa), 2013 Artscape Festival (Baltimore), 2013 Capital Fringe Festival (Waszyngton), 2009 Society of Composers, Inc. Conference (Oklahoma), International Society of Bassist Conventions (Pensylwania, 2009; Oklahoma, 2007) 2006 Musik Unsere Zeit (Münster, Niemcy). Skomponowała muzykę ilustracyjną do wielu spektakli teatralnych, realizowanych w teatrach dramatycznych i lalkowych w całej Polsce.

O utworze Constellatio Allenstenium kompozytorka mówi co następuje: Utwór napisany został na zamówienie Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej z okazji jubileuszu jej 70-lecia. Ideą kompozycji jest odtworzenie historii olsztyńskiej orkiestry, poczynając od grupy jedenastu muzyków, którzy w roku 1946 dali pierwszy koncert, aż do obecnego składu orkiestry symfonicznej. Rozwój zespołu ukazany jest poprzez skojarzenie obiektów astronomicznych (gwiazd tworzących gwiazdozbiory niezachodzące nieba północnego widocznych nad Warmią przez cały rok z symbolicznymi gwiazdami (artystami muzykami). Utwór ma formę swoistego concerto grosso, z solowymi partiami instrumentów, o które przez lata powiększał się zespół.

Piotr Sułkowski

Dyrektor naczelny i artystyczny Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej w Olsztynie. Posiada ogromne doświadczenie operowe, zdobyte w czasie wieloletniej pracy dyrygenta - a w latach 2006-07 dyrektora artystycznego - w Operze Krakowskiej, oraz w Opera Wildwood Festival AR (USA), którego był dyrektorem muzycznym. Przygotował wiele premier operowych, w tym kilka prawykonań. Między innymi w 2007 r., podczas Festiwalu Muzyki Polskiej, w ramach obchodów Roku Szymanowskiego we współpracy z PWM, dokonał światowego prawykonania nieznanej operetki Karola Szymanowskiego Loteria na mężów, czyli narzeczony nr 69. Zrealizowany przez Piotra Sułkowskiego w 2004 r. w Krakowie Gwałt na Lukrecji Benjamina Brittena został uznany na Bydgoskim Festiwalu Operowym za najlepszy spektakl roku. Współtwórca Krakowskiej Opery Kameralnej, z którą zrealizował kilka produkcji. W latach 2008-09 pracował jako zastępca dyrektora Chóru Polskiego Radia w Krakowie. Od roku 2009 do 2011 był kierownikiem muzycznym Toruńskiej Orkiestry Symfonicznej. Od roku 2008 do 2014 był pierwszym gościnnym dyrygentem Signature Symphony Orchestra w Tulsa (USA).

Współpracuje z wieloma orkiestrami, a także zajmuje się pracą dydaktyczną, zarówno w Akademii Muzycznej w Krakowie, jak i w Bydgoszczy, gdzie prowadzi klasę dyrygentury. Od 1993 r. dyrygent orkiestry POSM im. Chopina w Krakowie, z którą we Francji realizował programy edukacyjne dla młodzieży. Pomysłodawca i dyrektor artystyczny Festiwalu Barbakan, odbywającego się w okresie letnim w Krakowie.

W 2008 r., w ramach Festiwalu Rozstaje poprowadził jubileuszowy koncert na Rynku Głównym w Krakowie ze światowej sławy solistą - Gheorgem Zamfirem. W 2010 r. koncertem w kościele św. Piotra i Pawła w Krakowie zainaugurował działalność Fundacji Panteon Narodowy. Zrealizował nagranie z muzyką Bartosza Chajdeckiego do serialu historycznego Czas honoru.

W 2010 r. w Pampelunie (Hiszpania), na zaproszenie Coro Premier Ensemble de la A.G.A.O, z okazji 20-letniego jubileuszu tego zespołu, przygotował wraz z Orquesta Sinfonica de Navarra premierę Carmen Bizeta. W 2010 r., wraz z Orkiestrą Akademii Beethovenowskiej zrealizował międzynarodowy projekt operowy Fidelio - ofiarom holokaustu na podstawie opery Beethovena, a przedstawione w kilku miastach w Polsce spektakle uzyskały bardzo dobre recenzje m.in. w prestiżowym, angielskim czasopiśmie Opera. W 2011 r. z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej odbył podróż koncertową do Hiszpanii, gdzie w Bilbao i w Pampelunie pod jego kierownictwem przygotowano spektakle Toski Pucciniego. Rok później z tą samą orkiestrą oraz solistą Eduardem Kunzem zainaugurował w Filharmonii Narodowej w Warszawie cykl „Wielkie koncerty fortepianowe”. W 2011 r. uzyskał tytuł doktora, a w 2015 doktora habilitowanego sztuki muzycznej.

W 2012 r. został powołany przez Krajową Radę Radiofonii i Telewizji do Rady Programowej Radia Olsztyn. Wraz z orkiestrą Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej otrzymał nagrodę Prezydenta Miasta Olsztyna za rok 2012: Statuetkę św. Jakuba w dziedzinie kultury za widowisko taneczno-muzyczne wg Dziadka do orzechów Czajkowskiego. W 2013 r. Warmińsko-Mazurski Klub Biznesu, za działalność artystyczną i popularyzowanie muzyki klasycznej wśród mieszkańców regionu Warmii i Mazur, przyznał Piotrowi Sułkowskiemu tytuł i statuetkę Osobowość Warmii i Mazur w kategorii kultura. Od 2014 jest wiceprzewodniczącym Zarządu Zrzeszenia Filharmonii Polskich. W 2014 r. prowadzona przez Piotra Sułkowskiego Filharmonia Warmińsko-Mazurska otrzymała Laur Najlepszym z najlepszych za sukcesy i osiągnięcia na skalę ogólnopolską i międzynarodową - za promocję Warmii i Mazur w 2013 r. W 2014 r. Piotr Sułkowski został uhonorowany przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis. W 2015 roku za „twórcze osiągnięcia w dziedzinie kultury Warmii i Mazur” otrzymał nagrodę Wojewody Warmińsko-Mazurskiego: statuetkę Pegaza.