Olsztyn24

W koncercie w dniu 15 maja (piątek), o godz. 19.00 usłyszymy Te Deum Marc-Antoine’a Charpentiera, kompozytora żyjącego w latach 1643-1704. Jego Te Deum jest jednym z najsłynniejszych opracowań muzycznych tego uroczystego hymnu religijnego, śpiewanego przy szczególnie podniosłych okazjach. Autorstwo tekstu przypisywano m.in.: świętemu Ambrożemu, świętemu Augustynowi, a później Nicetasowi, biskupowi Remesiany. Na przestrzeni wieków muzykę do Te Deum pisało wielu kompozytorów. Te Deum Charpentiera to polifoniczna kompozycja na pięć głosów solowych, chór i orkiestrę.

Orkiestrę filharmoników warmińsko-mazurskich poprowadzi Piotr Sułkowski, a solistami koncertu będą:

Helena Bregar - sopran
Katarzyna Jaracz - sopran
Wiktoria Honorata Zawistowska - mezzosopran
Aleksander Kunach - tenor
Grzegorz Zajączkowski - bas

Orkiestrze i solistom będzie towarzyszył Chór przy Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej przygotowany przez Benedykta Błońskiego.

Instrumentalne Preludium, poprzedzające partie wokalne w utworu zaliczanego do najwspanialszych przykładów francuskiego baroku, już od pierwszych taktów przenosi nas w atmosferę owej zdumiewającej epoki, kiedy to na francuskim dworze - a więc w jednym z centrów ówczesnego świata - pod przykrywką koturnowej ceremonialności kłębił się gąszcz bezwzględnych intryg. Powstawały i padały fortuny zależne od kaprysu Króla-Słońce, zaś frywolnym rozrywkom towarzyszyły - bywało - spektakularne przykłady żarliwej religijności...

Preludium z Te Deum, znane jest również szerszej publiczności z faktu, iż stało się ono oficjalnym sygnałem programów telewizyjnych Europejskiej Unii Nadawców - emitowane jest na początku np. transmisji z Konkursu Piosenki Eurowizji, czy koncertu noworocznego filharmoników wiedeńskich.

Jako pierwszą kompozycję piątkowego koncertu usłyszymy utwór Fanfara dla zwykłego człowieka Aarona Coplanda. Jest to krótka i efektowna kompozycja powstała w latach II wojny światowej, mająca wyrażać niezłomnego ducha walczącej Ameryki. Następnie zostaną zaprezentowane Tańce węgierskie Johannesa Brahmsa. Są one zbiorem popularnych melodii obecnego na Węgrzech folkloru cygańskiego, które kompozytor opracował początkowo na fortepian (z 21 jedynie tańce numer 11, 14 i 16 są całkowicie własnymi kompozycjami Brahmsa). Następnie tańce zostały stopniowo zinstrumentowane na orkiestrę, zarówno przez Brahmsa jak i przez innych kompozytorów. Po Tańcach węgierskich usłyszymy wspomniane już Te Deum Marc-Antoine’a Charpentiera.

Koncert jest objęty programem Instytutu Muzyki Tańca „filharmonia /ostrożnie, wciąga”

******

Wprowadzenie

Fanfara dla zwykłego człowieka Aarona Coplanda (1900-1990) to krótki i efektowny utwór powstały w latach ostatniej wojny, mający wyrażać niezłomnego ducha walczącej Ameryki. Ceniony kompozytor amerykański napisał ją w roku 1942, nawiązując w tytule do słynnego przemówienia wiceprezydenta Wallace’a, który mówiąc o wojnie i o walce z nazizmem, użył sformułowania „stulecie zwykłego człowieka”.

Wcześniej Copland rozważał też inne tytuły: „Fanfara dla żołnierzy, lotników i marynarzy”, „Fanfara na uroczystą ceremonię”, a nawet: „Fanfara na cześć Czterech Wolności”. Ostatnia z tych propozycji odnosiła się z kolei do przemówienia prezydenta Roosevelta wygłoszonego w styczniu 1941 roku, w którym określił on „cztery zasadnicze wolności” przysługujące każdemu człowiekowi: wolność religii, wolność słowa, wolność od nędzy i wolność od strachu.

Twórczość Coplanda, uważanego za „najbardziej amerykańskiego” z kompozytorów muzyki poważnej w Ameryce, jest - podobnie jak cała kultura amerykańska - amalgamatem wielu składników: neoklasyki, jazzu, wielkiej, romantycznej symfoniki europejskiej, muzyki popularnej, rozrywkowej czy wreszcie - w nie najmniejszym procencie - lokalnego folkloru amerykańskiej prowincji, jak to można usłyszeć np. w jego popularnych „baletach kowbojskich”: Billy the Kid czy Rodeo.

Takie zresztą od samego początku były zamierzenia Coplanda, który usilnie chciał stworzyć muzykę rozpoznawalną jako „narodowa” i „amerykańska”. Za sprawą takiej postawy twórczej jego wpływ na muzykę amerykańską był znaczny. Przez dłuższy czas Copland działał w liczących się instytucjach muzycznych, był prezesem związku kompozytorów, wykładał, koncertował jako pianista i jako dyrygent.

Za przykładowe a zarazem największe jego dzieło na owej drodze do stworzenia wzorca „muzyki amerykańskiej” uchodzi skomponowana pod koniec wojny III Symfonia. Wśród różnych jej składników, wskazujących na ową założoną „amerykańskość”, przewijają się motywy znanej już wtedy powszechnie Fanfary dla zwykłego człowieka, którą wykorzystał raz jeszcze w finale tej symfonii, przypominając ją w pełnym, uroczystym brzmieniu. Kompozycja Coplanda została spopularyzowana poprzez rockową przeróbką grupy Emerson, Lake and Palmer.

Tańce węgierskie Johannesa Brahmsa (1833-1897)... nie są melodiami Brahmsa! Są tylko jego opracowaniem na fortepian popularnych na Węgrzech melodii, niekoniecznie zresztą węgierskich, raczej cygańskich skrzypków, grywających je do tańca po węgierskich karczmach - csárdach.

Część z tych melodii mógł poznać w rodzinnym Hamburgu, gdzie zetknął się z węgierskim - cygańskim - skrzypkiem Reményim, któremu akompaniował później w czasie jego tournée po Niemczech. Ogółem zebrał ich ponad 20, wracając do tych drobiazgów sporadycznie, na przestrzeni blisko 30 lat. Później sam sporządził jeszcze ich układy na cztery ręce, a kilka z nich transkrybował na orkiestrę, ponieważ takie było zainteresowanie tym, co uważano wówczas za oryginalny folklor węgierski, zanim - już w XX wieku - badania znakomitych muzyków węgierskich Beli Bartóka i Zoltána Kodaly’ego odsłoniły nam również inne, głębsze pokłady tradycji tej kultury.

Ale nie wybiegajmy w przyszłość. To była połowa XIX stulecia. Zainteresowanie Węgrami wezbrało wtedy w Europie na fali powszechnego ożywienia idei narodowych; szerokie echo wzbudziły walki Węgrów o niepodległość w czasie Wiosny Ludów 1848 roku. Chodziło o coś całkiem innego, niż egzotyczne ciekawostki, jak w przypadku epizodów w „stylu węgierskim” u Haydna i innych klasyków w XVIII wieku. Przejęty patriotycznym uczuciem Franciszek-Ferenc Liszt grywał po salonach i na wielkich estradach Europy swoje Rapsodie węgierskie. W jednej z nich (w Rapsodii Piętnastej, a-moll) wplótł w taneczne rytmy czardasza porywającą melodię Marsza Rakoczy’ego, starej pieśni węgierskiej z początku XVIII wieku, która stała się rewolucyjnym hymnem. Ten sam Marsz Rakoczy’ego rozbrzmiewał w kantacie dramatycznej Potępienie Fausta Hektora Berlioza.

Rewolucja węgierska upadła, stłumiona przez Habsburgów z pomocą Rosji. Marsz Rakoczego ustąpił przed Marszem Radetzky’ego, skomponowanym w roku 1848 przez Johanna Straussa ojca na cześć austriackiego feldmarszałka, wsławionego rok później serią zwycięstw nad patriotami włoskimi, którzy podjęli próbę zjednoczenia swojego podzielonego kraju... Lecz w muzyce Wiosna Ludów trwała nadal w całej Europie. W burzliwym tyglu wydarzeń historycznych kształtowały się „style narodowe”; nie tylko węgierski, ale i wielu innych kultur, zwłaszcza Europy centralnej i wschodniej. Czy Brahms mógł zostać obojętny?

Te Deum D-dur Marc-Antoine’a Charpentiera (1643-1704) jest jednym z najsłynniejszych opracowań muzycznych tego uroczystego hymnu religijnego, śpiewanego przy szczególnie podniosłych okazjach. Autorstwo tekstu przypisywano m.in. świętemu Ambrożemu, świętemu Augustynowi, a później Nicetasowi, biskupowi Remesiany. Na przestrzeni wieków muzykę do Te Deum pisało wielu kompozytorów.

Charpentier działał we Francji pod rządami króla Ludwika XIV. Pośród przepychu dworu w Wersalu przewijała się cała plejada znakomitych artystów: malarzy, poetów, muzyków. W teatrze błyszczał talent Moliera, do którego komedii pisał muzykę Jean-Baptiste Lully, a kiedy w roku 1672, w wyniku ostrego konfliktu, ci dwaj twórcy zerwali współpracę - Lully’ego u boku Moliera zastąpił właśnie Charpentier: młody muzyk popierany przez księżnę de Guise, urodzony w Paryżu, a wykształcony w Rzymie przez mistrza muzyki religijnej, Giacomo Carissimiego. Nota bene podobno Charpentier pojechał do Rzymu by się uczyć malarstwa, lecz Carissimi odkrył w nim talent muzyczny...

Dla Moliera Charpentier skomponował między innymi muzykę do Chorego z urojenia. Później, po śmierci genialnego dramaturga, jeszcze przez jakiś czas współpracował z Comédie Française, zyskując swoją muzyką sceniczną uznanie samego króla, który w roku 1683 wynagrodził go stałą pensją.

Zyskawszy wysoką pozycję przy dworze, kompozytor udzielał lekcji muzyki w kręgach arystokracji, uczył m.in. młodego Filipa Orleańskiego, księcia de Chartres, objął też pozycję dyrektora muzyki w ufundowanym przez poprzedniego króla kościele jezuitów pod wezwaniem Świętego Ludwika.

I z tego czasu pochodzi owo Te Deum, polifoniczna kompozycja na pięć głosów solowych, chór i orkiestrę.

Instrumentalne Preludium, poprzedzające partie wokalne utworu zaliczanego do najwspanialszych przykładów francuskiego baroku, już od pierwszych taktów przenosi nas w atmosferę owej zdumiewającej epoki, kiedy to na francuskim dworze - a więc w jednym z centrów ówczesnego świata - pod przykrywką koturnowej ceremonialności kłębił się gąszcz bezwzględnych intryg, powstawały i padały fortuny zależne od kaprysu Króla-Słońce, zaś frywolnym rozrywkom towarzyszyły - bywało - spektakularne przykłady żarliwej religijności...

Ostatnie lata życia Charpentier spędził kierując muzyką w paryskiej Sainte-Chapelle. Tam umarł, i tam został pochowany.

******

Aleksander Kunach - tenor

Absolwent Wydziału Wokalnego Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie w klasie prof. Jerzego Knetiga. Tytuł magistra sztuki otrzymał w 2006 r. Naukę kontynuował przez 2 kolejne lata w Escuela Superior de Musica Reina Sofia w Madrycie pod kierunkiem prof. Toma Krause.

Jeszcze podczas studiów, w roku 2001 zdobył nagrodę specjalną na V Międzyuczelnianym Konkursie Pieśni Polskiej w Warszawie, rok później został finalistą Konkursu Wokalnego w Dusznikach-Zdroju, w 2006 r. otrzymał nagrodę w Konkursie Młodych Twórców zorganizowanym przez Fundację Kultury, a w 2009 r. został laureatem III nagrody na IV Międzynarodowym Konkursie Mozartowskim w Pradze.

Od roku 2007 współpracuje z Warszawską Operą Kameralną, gdzie 3 lata wcześniej zadebiutował w dwóch operach Claudio Monteverdiego: w Il ritorno d’Ulisse in patria (jako Eumete ) i w L’incoronatione di Poppea (jako Lucano). Od 2010 r. regularnie gości na scenie Opery Bałtyckiej w Gdańsku, a 2012 nawiązał współpracę również z Operą Podlaską, gdzie wystąpił w roli Damazego w Strasznym dworze Stanisława Moniuszki.

W repertuarze ma wiele partii operowych, m.in. role Tamina w Czarodziejskim flecie Mozarta, Toma Rakewella w Żywocie rozpustnika Strawińskiego, Argiria w Tankredzie i hrabiego Almavivy w Cyruliku sewilskim Rossiniego.

Koncertuje w kraju i za granicą. Występował z dyrygentami polskimi i zagranicznymi, wśród których byli m.in. Jacek Kaspszyk, Kai Bumann, Ruben Silva, Władysław Kłosiewicz, Bohdan Jarmołowicz, Tadeusz Kozłowski, Łukasz Borowicz, Michał Klauza, Mieczysław Dondajewski, Jerzy Salwarowski, Jerzy Swoboda, Piotr Wijatkowski, Piotr Borkowski, Paul McCreesh, Paul Goodwin, Reiner Schmidt, Phillip Bonder, Hansjörg Schellenberg, José Maria Florêncio, Hubert Soudant, Alexander Liebreich, Andriy Yurkevich.

Obdarzony jest pięknym, lirycznym tenorem o wyjątkowo czystym, miękkim i pełnym blasku brzmieniu. Równie świetnie jak w repertuarze operowym, w którym ujawnia też swoje zdolności aktorskie, sprawdza się też repertuarze oratoryjno-kantatowym oraz w pieśniach.

Helena Bregar - sopran

Jest studentką dr hab. Małgorzaty Greli na wydziale wokalno-aktorskim Akademii Muzycznej im. F. Nowowiejskiego w Bydgoszczy. Warsztat szlifuje u znanych mistrzów polskich i francuskich: Jadwigi Rappé, Olgi Pasiecznik, Marka Rzepki, Isabelle Poulenard, Anne Constantin.

Ceniona jest za wszechstronność i umiejętność dopasowania sposobu interpretacji do danego dzieła. Współpracuje z maestro Markiem Drewnowskim. Dokonała wielu prawykonań utworów, m. in. Aleksandry Brejzy.

Jest członkinią Akademii Muzyki Dawnej, z którą bierze udział w licznych projektach koncertowych w kraju i za granicą, m.in. we Florencji, w Grodnie (Białoruś).

Ukończyła również cykl zajęć XI Akademii Praktyk Teatralnych w Gardzienicach. Technikę i repertuar ludowy poznawała, pracując z mistrzyniami Olgą Jemialjańczuk z Białorusi i Oksaną But z Ukrainy. W listopadzie 2014 r. wzięła udział jako solistka (głos tradycyjny) w koncercie autorskim „Etnos” Szymona Godziemby-Trytka, zaś w lutym 2015 r. wystąpiła w „Filmie muzyką pisanym” Pawła Grajnerta. Współpracuje z bydgoską Kapelą OldNova.

Podczas Festiwalu Tańców Dworskich Cracovia Danza w Krakowie oraz w Europejskiej Akademii Muzyki Dawnej Compagnie Outre Mesure w Blois, Francja) kształci sztukę tańca historycznego pod kierunkiem Any Yepes, Robin’a Joly, Marie Claire de Corre, Barbary Segal i Romany Agnel.

Katarzyna Jaracz - sopran

Urodzona w 1988 r. w Żywcu. Jest absolwentką (2014) wydziału wokalno-aktorskiego Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy w klasie śpiewu solowego dr hab. Małgorzaty Greli.

Swoje umiejętności wokalne doskonaliła podczas kursów mistrzowskich prowadzonych m.in. przez: Urszulę Kryger, Maję Nosowską, Olgę Pasiecznik, Marka Rzepkę.

Prowadzi ożywioną działalność koncertową na terenie Polski. Można ją było usłyszeć m.in. w Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy, Filharmonii Sinfonia Baltica w Słupsku, w Teatrze Horzycy i Dworze Artusa w Toruniu oraz podczas Wawer Music Festiwal w Warszawie. Współpracowała z takimi dyrygentami jak Mykola Diadiura, Jerzy Swoboda, Bohdan Jarmołowicz, Zygmunt Rychert, Damian Borowicz, Dawid Dobrowolski. W 2012 r. zadebiutowała na scenie kameralnej Opera Nova partią Elisetty w Potajemnym małżeństwie Cimarosy. Regularnie współpracuje z zespołem muzyki dawnej Illo Tempore.

Jest finalistką IX Międzynarodowego Konkursu Sztuki Wokalnej „Złote Głosy”, gdzie otrzymała nagrodę specjalną Europejskiej Fundacji Promocji Sztuki Wokalnej za wykonanie arii Rozyny z Cyrulika Sewilskiego Rossiniego.

W repertuarze ma partie operowe, operetkowe i musicalowe w takich dziełach jak Xerxes Haendla (partia Atalanty), Czarodziejski flet Mozarta (partia Paminy), Wesele Figara Mozarta (partia Zuzanny), Potajemne małżeństwo Cimarosy (partia Karoliny i Elisetty), Bettelstudent Millöckera (partia Laury), Siostrunie Dana Goggina (siostra Leo). Wykonuje również partie solowe w utworach oratoryjno-kantatowych (m.in. Stabat Mater Pergolesiego, Gloria i Magnificat Vivaldiego, Magnificat J.S Bacha, Requiem Michała Haydna, Mesjasz Haendla, Msza Koronacyjna, Requiem, Exultate Jubilate Mozarta).

Szczególnym zainteresowaniem darzy muzykę Buxtehudego, Mozarta, Rossiniego i Góreckiego.

Wiktoria Honorata Zawistowska - mezzosopran

Po zakończeniu edukacji muzycznej w Państwowej Szkole Muzycznej I stopnia w Ełku kształciła się dalej w Krakowie w Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia im. Władysława Żeleńskiego, gdzie otrzymała dyplom z wyróżnieniem w roku 2007. Następnie ukończyła z wyróżnieniem wydział wokalno-aktorski Akademii Muzycznej w Krakowie w klasie dr hab. Marii Seremet. W grudniu 2013 r. ukończyła III edycję studiów podyplomowych z zakresu pieśni artystycznej na Uniwersytecie Muzycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Była stypendystką Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za osiągnięcia w nauce w roku akademickim 2010/2011.

Występowała na festiwalach, uczestniczyła w projektach oraz kursach w kraju i za granicą (m. in. Włochy, Szwecja, Niemcy, Austria). Koncertowała pod batutą m.in. Gabriela Chmury, Krzysztofa Pendereckiego, Alessandra de Marchi, Łukasza Borowicza, Stanisława Krawczyńskiego, Michała Niżyńskiego. Zdobyła wyróżnienie w Międzynarodowym Konkursie Wokalnym w Żdarze nad Sazawą w Republice Czeskiej (2013), II nagrodę w konkursie wokalnym im. Krystyny Jamroz w Kielcach oraz wyróżnienie w IX Ogólnopolskim Konkursie Wokalnym im. Franciszki Platówny we Wrocławiu.

Uczestniczyła w kursach wokalnych Maestry Teresy Żylis-Gary, prof. Izabelli Kłosińskiej, prof. Anity Garančy, prof. Dimitra Vdowina, prof. Evy Blahovej, prof. Antona Scharingena, prof. Charlotty Lehman, prof. Richarda Harrella oraz prof. Ryszarda Karczykowskiego. Uczestniczyła w nagraniu dzieł wszystkich Mikołaja Zieleńskiego z zespołem Collegium Zieleński, za które zespół ten otrzymał Fryderyka 2012 w kategorii „muzyka dawna”, a 30 października 2012 r. koncertowała z tym zespołem w Bazylice św. Marka w Wenecji. W lutym 2014 r. uczestniczyła w Kursach Mistrzowskich Festiwalu Witolda Lutosławskiego „Łańcuch XI”, prowadzonych przez Jadwigę Rappé, Agatę Zubel, Katarzynę Jankowską i Annę Radziejewską.

W kwietniu 2014 r. dokonała prawykonania utworu Jarosława Kordaczuka Strumenti della Passione w Studio Nagraniowym Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego w Warszawie. W swoim repertuarze operowym ma partie: Cherubina z Wesela Figara i Dorabelli z Cosi fan tutte Mozarta, partię Sekstusa z Juliusza Cezara w Egipcie Haendla, Stefana z Romea i Julii i Siebla z Fausta Gounoda, Jadwigi ze Strasznego dworu Moniuszki oraz Dziewczyny-kwiatu z Parsifala Wagnera. W grudniu 2014 r. gościnnie występowała w Operze Kameralnej w Krakowie jako Bastienne w operze Bastien i Bastienne Mozarta.

Grzegorz Zajączkowski - bas

Ur. w 1993 r. w Rzeszowie, syn skrzypaczki i fotografa. W roku 2012 dostał się na Akademię Muzyczną w Poznaniu do klasy profesora doktora habilitowanego Wojciecha Maciejowskiego, gdzie uczy się już trzeci rok.

W swej krótkiej karierze ma na koncie między innymi szereg występów w poznańskiej Akademii, współpracę z Poznańskim Chórem Kameralnym pod dyrekcją Bartosza Michałowskiego, rolę w wykonanej niedawno w Poznaniu Pasji Piotra Zabielskiego oraz udział w wykonaniu koncertowym dwóch słynnych mozartowskich oper: Wesela Figara i Czarodziejskiego fletu.

Piotr Sułkowski - dyrygent

Dyrektor naczelny i artystyczny Warmińsko-Mazurskiej Filharmonii im. Feliksa Nowowiejskiego w Olsztynie od 2011 r.; pierwszy gościnny dyrygent Signature Symphony Orchestra Tulsa OK (USA) . Od początku swej artystycznej działalności zaliczany przez krytykę do grona wyróżniających się talentów dyrygenckich.

Posiada ogromne doświadczenie operowe, zdobyte w czasie wieloletniej pracy dyrygenta, a w latach 2006-2007 dyrektora artystycznego w Operze Krakowskiej oraz w Opera Wildwood Festival AR (USA), którego był dyrektorem muzycznym.

Przygotował wiele premier operowych, w tym kilka prawykonań. W listopadzie 2007 r., podczas Festiwalu Muzyki Polskiej, w ramach obchodów Roku Szymanowskiego, we współpracy z PWM dokonał światowego prawykonania nieznanej dotąd operetki Karola Szymanowskiego Loteria na mężów, czyli narzeczony nr 69. Zrealizowany przez Piotra Sułkowskiego w 2004 r. w Krakowie Gwałt na Lukrecji Benjamina Brittena został uznany za najlepszy spektakl roku na Bydgoskim Festiwalu Operowym. W 2007 r. wraz z zespołem Opery Krakowskiej dokonał światowego prawykonania oratorium krakowskiego kompozytora Dariusza Reguckiego Cracovia est, będącego kulminacją obchodów Jubileuszu 750-lecia Lokacji Miasta Krakowa.

Współtwórca Krakowskiej Opery Kameralnej, z którą zrealizował kilka produkcji. W latach 2008-09 pracował jako zastępca dyrektora Chóru Polskiego Radia w Krakowie.

Współpracuje z wieloma orkiestrami, a także zajmuje się pracą dydaktyczną. Prowadzi zespoły wokalne w Akademii Muzycznej w Krakowie i w Bydgoszczy oraz klasę dyrygentury w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy. Od 1993 r. kieruje orkiestrą POSM im. Chopina w Krakowie, z którą we Francji realizował programy edukacyjne dla młodzieży. Współorganizator i manager Konkursu Dziecięcych Zespołów Kameralnych Wiosna Młodych Kameralistów. Pomysłodawca i dyrektor artystyczny Festiwalu Barbakan, odbywającego się w okresie letnim w Krakowie.

W 2008 r. w ramach Festiwalu Rozstaje poprowadził jubileuszowy koncert na Rynku Głównym w Krakowie z Orkiestrą Akademii Beethovenowskiej i światowej sławy solistą - Gheorghem Zamfirem. W 2009 r. płyta Marek Stachowski Works for Cello & String Orchestra, nagrana wspólnie z solistką Dorotą Imiełowską oraz z w/w orkiestrą, otrzymała nagrodę Le Ring de Classiqueinfo. Zrealizował nagranie z muzyką Bartosza Chajdeckiego do serialu historycznego Czas honoru.

W marcu 2010 r. w Pampelunie (Hiszpania), na zaproszenie Coro Premier Ensamble De La A.G.A.O, z okazji 20-lecia tego zespołu, przygotował premierę Carmen Bizeta wraz z Orquesta Sinfonica de Navarra. W 2010 r. z Orkiestrą Akademii Beethovenowskiej, Chórem Polskiego Radia w Krakowie oraz międzynarodową obsadą solistów zrealizował międzynarodowy projekt operowy Fidelio. Pamięć holokaustu na podstawie opery Beethovena. Spektakle z premierą we Wrocławiu i przedstawieniami w Warszawie, Łodzi, Lublinie oraz w Krakowie uzyskały bardzo dobre recenzje, m.in. w prestiżowym, angielskim czasopiśmie „Opera”.

W 2011 r. Piotr Sułkowski uzyskał tytuł doktora sztuki muzycznej w dyscyplinie artystycznej: dyrygentura, w Akademii Muzycznej w Krakowie.

W tym samym 2011 r. z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej odbył podróż koncertową do Hiszpanii, gdzie w Bilbao i w Pampelunie pod jego kierownictwem przygotowano spektakle Toski Pucciniego, bardzo dobrze przyjęte przez publiczność i krytykę. W 2012 r. z tą samą orkiestrą oraz solistą Eduardem Kunzem zainaugurował w Filharmonii Narodowej w Warszawie cykl „Wielkie koncerty fortepianowe”.

W 2012 r. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji powołała Piotra Sułkowskiego w skład Rady Programowej Radia Olsztyn. Wraz z orkiestrą Warmińsko-Mazurskiej Filharmonii otrzymał „Statuetkę św. Jakuba” - nagrodę Prezydenta miasta Olsztyna - w kategorii: kultura za rok 2012, za widowisko taneczno - muzyczne Dziadek do orzechów z muzyką Piotra Czajkowskiego. W 2013 r. Warmińsko-Mazurski Klub Biznesu, za działalność artystyczną i popularyzowanie muzyki klasycznej wśród mieszkańców regionu Warmii i Mazur, przyznał Piotrowi Sułkowskiemu tytuł i statuetkę „Osobowość Warmii i Mazur” w kategorii: kultura.

Jest członkiem Zarządu Zrzeszenia Filharmonii Polskich. W roku 2014 odznaczony został medalem „Zasłużony Kulturze - Gloria Artis”.

Chór przy Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej

Powstał w październiku 2009 r. Stworzenie zespołu oraz jego prowadzenie powierzono prof. Benedyktowi Błońskiemu.

Pierwszy, inauguracyjny koncert odbył się 19 grudnia 2009 r. w Sali koncertowej Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej. Chór z towarzyszeniem Orkiestry Kameralnej Filharmonii zaprezentował publiczności olsztyńskiej kolędy i pastorałki polskie.

Podczas pięcioletniej działalności Chór wykonał dziesiątki koncertów z programem wokalno- instrumentalnym oraz a cappella, zawsze zbierając pochlebne recenzje krytyki w kraju i za granicą. Wystąpił m.in. kilkakrotnie w Kaliningradzie, w Grodnie (Białoruś), w Kłajpedzie i Wilnie (Litwa), w Barcelonie (Hiszpania), a także w Primorsku i Kiten (Bułgaria), gdzie zdobył I miejsce na Balkan Folk Festival 2010 w kategorii chórów mieszanych oraz na IV Międzynarodowym Konkursie Chóralnym Lloret de Mar - Barcelona 2014, gdzie zdobył Złote Medale w kategoriach musica sacra i pop music.

Chór aktywnie uczestniczy w ważnych rocznicach i wydarzeniach, takich jak dwusetna rocznica urodzin Fryderyka Chopina, setna rocznica skomponowania przez Feliksa Nowowiejskiego pieśni „Rota”, rocznice śmierci papieża Jana Pawła II, koncerty w hołdzie ofiarom Katynia, Sybiru i katastrofy pod Smoleńskiem.

Rokrocznie występuje w koncertach charytatywnych, pomagając zbierać fundusze na wakacje dla dzieci z najuboższych rodzin olsztyńskich.

Wielkim i niezapomnianym dla chórzystów wydarzeniem artystycznym był koncert Polskie Requiem Krzysztofa Pendereckiego pod batutą twórcy dzieła, z udziałem największych polskich solistów (17 grudnia 2010), a także 16 program maj wykonanie IX Symfonii L.van Beethovena i Angelus W. Kilara pod dyrekcją Antoniego Wita (6 czerwca 2014).

W repertuarze Chór posiada m.in.: Carmina burana C. Orffa, Requiem d-moll, Mszę C-dur „Koronacyjną” W.A. Mozarta, Requiem J. Ruttera (prawykonanie olsztyńskie), Messe modale en septuor J. Alaina (prawykonanie polskie), Missa pro pace, Angelus, Victoria W. Kilara, IX Symfonię L.van Beethovena, Te Deum M.A. Charpentiera, Stabat Mater F. Schuberta, opery: Tosca G. Pucciniego i Traviata G. Verdiego, Jaś i Małgosia E. Humperdincka, Amahl i nocni goście G.C. Menottiego oraz operetki: Księżniczkę czardasza I. Kálmána, Zemstę nietoperza J. Straussa.

Chór nieustannie się rozwija. Atrakcyjny repertuar a cappella (utwory od muzyki dawnej do czasów współczesnych, standardy muzyki rozrywkowej, artystyczne opracowania polskich i zagranicznych pieśni ludowych, polskie i zagraniczne kolędy i pastorałki) oraz wokalno- instrumentalny o wysokim stopniu trudności w profesjonalnym wykonaniu stanowi o pozycji zespołu w lokalnym i krajowym środowisku muzycznym.

******

15 maja 2015 (piątek), godz. 19.00, sala koncertowa filharmonii

Koncert symfoniczny

Piotr Sułkowski - dyrygent
Helena Bregar - sopran
Katarzyna Jaracz – sopran
Wiktoria Honorata Zawistowska - mezzosopran
Aleksander Kunach - tenor
Grzegorz Zajączkowski - bas
Chór przy Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej (przygotowanie chóru - Benedykt Błoński)
Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej

Program:

Aaron Copland - Fanfara dla zwykłego człowieka (Fanfare for the Common Man)
Johanes Brahms - Tańce węgierskie
Marc-Antoine Charpentier - Te Deum D-dur, H.146
Prélude
Te Deum laudamus
Te aeternum Patrem
Pleni sunt coeli et terra
Te per orbem terrarum
Tu devicto mortis aculeo
Te ergo quaesumus
Aeterna fac sum Sanctis tuis
Dignare, Domine
In te, Domine, speravi

******

Bilety w cenie: normalny 40 zł, bilet ulgowy 30 zł, karta melomana 20 zł, karta dużej rodziny: rodzice 22 zł, dzieci 11 zł. Kasa biletowa czynna pon.- pt. w godz.10-18 oraz przed koncertem