Olsztyn24

Piotr Łożyński miał 4 lata, kiedy choroba zaatakowała jego oczy i stopniowo je niszczyła. Mimo, że jest niewidomy, na co dzień pracuje jako kierownik Dziennego Domu Pomocy Społecznej „Nasza Chata” w Olsztynie i pomaga innym. Na jego biurku leży stos dokumentów, które czyta dzięki nowoczesnym urządzeniom. A dzięki ludziom, którzy z nim pracują, sprawnie prowadzi biuro.

Osób z bardzo poważną wadą wzroku jest w regionie ponad 4 tysiące. W olsztyńskim kole Polskiego Związku Niewidomych - ponad 800 osób. Wśród nich są ludzie pogubieni, bezradni, którym Piotr chce powiedzieć: I co z tego do cholery, że nie widzisz. Idź - dotykaj świat! To, że wzrok został przez los skasowany, nie oznacza, że nie można czuć życia.

Piotr zachował pamięć o barwach. Dlatego jego sny są kolorowe. Miał też dużo szczęścia, bo zapamiętał z okresu widzenia jakieś twarze, domy, wie, jak wiosną kwitną drzewa w sadzie...

Marzył, że będzie budował mosty, ale jego wzrok uciekł w mrok. Średnią szkołę kończył jednak w klasie matematyczno-fizycznej i zadania ścisłe rozwiązywał w pamięci. Kierunkiem studiów z konieczności stała się już jednak historia.

Piotr nie użala się nad sobą. Mówi, że tylko nie widzi, gorzej by było, gdyby był głuchy. Słuch pozwala rozwinąć wyobraźnię. Gorzej według niego mają ci, którzy są nieszczęśliwi z wielu innych powodów, a on ma przecież żonę i wspaniałe córki. Ileż to razy śmiali się jak w komedii pomyłek, gdy główną rolę nagle zagrała zwyczajna ślepota. Teraz Piotr musi jeszcze mieć siłę do walki z rakiem, który go sobie upatrzył.

Dużym ładunkiem pozytywnej energii są pasje. Od 20 lat ważnym hobby jest brydż i mistrzostwa, w których zdobywa nagrody. Największą frajdą jest oczywiście grać z widzącymi. Od lat 6 dodatkowym i bardzo go zajmującym hobby stało się kolarstwo tandemowe i udział w zawodach sportowych.

Piotr mówi, że generalnie jest szczęśliwy, bo żyje. Nie lubi się martwić! Według niego martwiący się człowiek jest „niesmaczny” dla otoczenia. A życie musi mieć smak! To, co się dzieje, jest życiem. Patrzy na życie optymistycznie, patrzy oczami swojej wyobraźni i jak tylko może - dotyka. Daje lekcje innym niewidomym z tego, jak iść do przodu i ciągle dalej, przewrócić się, wstać, iść. Niewidomy musi użyć dwa razy tyle energii, co osoba widząca, by rozpoznać otoczenie i zapamiętać bezpieczne ścieżki. Wszystko trzeba policzyć. Ile kroków do progu, ile schodów do drzwi. I trzeba się sparzyć, żeby poznać ogień. Dotyk - dotyk to podstawa! Ręce nie tylko czują, ale widzą. Informują prawie bezbłędnie.

******

Piotr Łożyński jest jednym z bohaterów projektu dokumentalno-artystycznego pod roboczym tytułem „Jest taki piękny dzień i ja chcę to zobaczyć”, który realizują Elżbieta Mierzyńska i fotografik Tomasz Grabowski przy organizacyjnej pomocy Polskiego Związku Niewidomych Okręgu Warmińsko-Mazurskiego. Premierowy pokaz zdjęć uzupełni kompozycja muzyczna Andrzeja „Andymiana” Mierzyńskiego napisana do specjalnych dedykacji. Projekt ma przybliżyć zrozumienie ludzi, którzy stracili lub tracą wzrok, a mimo to starają się żyć jak inni, pracując, rozwijając swoje pasje i snując marzenia.